Το πιο δύσκολο σε τούτη την απαιτητική κι αδηφάγα ζωή είναι να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου, του διπλανού του απέναντι, του γνωστού, του άγνωστου, του εχθρού, του φίλου, του ομόθρησκου, του αλλόθρησκου, του συντρόφου, του αντίπαλου, του συναγωνιστή, του ανταγωνιστή…
Όσοι τυχεροί το κατάφεραν ή ακόμη πιο τυχεροί όσοι το καταφέρνουν, ίσως κατανοούν τον κόσμο καλύτερα, ίσως τον διαβαίνουν καλύτερα…
Γίνονται δέκτες κι αποδέκτες της χαράς, του πόνου, της λύπης, της ευτυχίας, της συλλογικής ευθύνης,-μια έκφραση από εκείνες της μοδός και των καιρών που οι περισσότεροι την παπαγαλίζουμε, αλλά δεν την υπηρετούμε-,ζούνε ίσως αυτή την μικρή διαδρομή του ζώντος όντος, αγγίζοντας συχνά το φως και κρατούν απ΄ το σκοτάδι το μάθημα…
Να πας μαζί τους χρειάζονται πολλά, δεν είμαι σε θέση να τα μολυβογράψω και σίγουρα δεν είμαι σε θέση να ενταχθώ στη μικρή και ταπεινή τους ομάδα.
Μικρή, γιατί, μη γελιόμαστε, ο κόσμος γέμισε με γυαλιστερά είδωλα και υψιπετείς φελλούς που σα λαμπιόνια αναβοσβήνουν διαρκώς και παρασύρουν τα πλήθη σα μυγάκια στην παγίδα του κενού και του χαμού.
Του κενού που χάσκει ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις, του χαμού που επικρατεί σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας που σε μεγάλο βαθμό,- αν όχι τον απόλυτο -, έχουν άμεση σχέση με τις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες του σήμερα, όχι μόνο σε τοπικό, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αν όπου κοίταζε (ταξίδευε) ο ποιητής κάποτε, η Ελλάδα τον πλήγωνε*, τώρα αν κοίταγε, ο κόσμος όλος θα τον πλήγωνε…
Αλλά για να »πονέσεις» πρέπει να »πέσεις» ,ή να »χάσεις», ή να σε »τιμωρήσει» η ζωή άπαξ διά παντός χωρίς να της έχεις »κάνει» τίποτα, ή όπως προείπαμε, μπορεί να τα νοιώσεις όλα τούτα επειδή μπορείς να μπεις στη θέση του άλλου και να πάρεις ένα κομματάκι του πόνου του.
Τα παραπάνω ήρθαν στο μυαλό μου, παρακολουθώντας την επίθεση που εξαπέλυσε γνωστή ελληνίδα ευρωβουλευτής,(δε μου αρέσει το βουλεύτρια ούτε το βουλευτίνα, ούτε οι λέξεις που εν ονόματι της ισότητας γίνονται κακόηχες), εναντίον μάνας παιδιού θύματος στα Τέμπη, χωρίς καμία ντροπή, καμία αλληλεγγύη, μόνο με αντιπαλότητα και αναλγησία… Τις λεπτομέρειες τις γνωρίζετε, κάνουν το γύρω του Διαδικτύου, των εφημερίδων των σάιτς του Χ και των Σόσιαλ.
Τα μολύβια θύμωσαν κι ο Φιντέλ αγρίεψε όταν άκουσαν μια γυναίκα πολιτικό, υπεύθυνη κάποτε σε επιτροπές για την ισότητα και την μητρότητα να προσβάλει μια χαροκαμένη μάνα που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να αποδοθεί Δικαιοσύνη στην τραγωδία των Τεμπών, τη μέγιστη τραγωδία των πενήντα τελευταίων ειρηνικών χρόνων σε τούτο τον έρμο τόπο, όσο για μένα, γράφοντας όσα μου λένε, νοιώθω πως η ενσυναίσθηση περνά και βρίσκεται εκεί που δεν το περιμένεις…
Η πολιτικός θα κριθεί, αν κριθεί…Από το κόμμα της, τους ψηφοφόρους της, θα δείξει.
Όσο για τη μάνα, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, »ΜΑΝΑ», σεβασμός, σιωπή, αγκαλιά και μια ευχή.
Τον δύσμοιρο δρόμο που της έδωσε η ζωή, να τον διαβεί δικαιωμένη…
*Γ. Σεφέρης.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
