Για πότε πέρασε κι αυτός ο μήνας, μια εβδομάδα γεμάτη έχει ακόμη κι έφυγε… ούτε που το καταλάβαμε εδώ μέσα.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εδώ, τρελοτετράποδος, μολύβια, άνθρωποι, μεγαλώσαμε, κι όταν μεγαλώνεις λέει η επιστήμη, περνάν οι μέρες τρέχοντας γιατί τίποτα δεν σε ενθουσιάζει, για να σταθείς στη στιγμή να την κάνεις χρόνο ατελεύτητο.
Αν και πολλά πράγματα ακόμη με ξεσηκώνουν, άρα αμφισβητώ την επιστήμη…, ομολογώ πως μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, ούτε που το καταλαβαίνω.
-Πότε πήγες, με ρωτάει η δασκάλα μου, που πίναμε μαζί τα βίσκια,-πίναμε δεν πίνουμε τελευταία, μια το γόνατο μια η μέση μια ο τρελοκορωνοϊός , πάντα αγαπιόμαστε, αλλά χαθήκαμε, πότε πήγες τελευταία φορά σε γάμο;
-Δεν θυμάμαι, απαντάω.
-Πότε πήγες σε κηδεία ή μνημόσυνο;
-E, πέντε φορές τον προηγούμενο μήνα.
-Άσε τους ενθουσιασμούς…γεράσαμε.
Γεράσαμε, σκληρή λέξη, αναπόδραστη, αλλά δεν ζούμε πια με το τσεμπέρι στην κεφαλή, ούτε με τ΄αγγόνι παραμάσχαλα…Μεγαλώσαμε, όπως η Βίσση-χαχα-, η Μαντόνα, καλά ε δεν τη λες και ηλικιωμένη…, η Μέριλ, η Χαρούλα, η Μαρινέλα είναι θείες και μαμάδες μας…, αλλά μεγαλώσαμε. Αναφέρω ονόματα γιατί τελευταία γίνεται ένας μικρός χαμός στα Μέσα για κυρίες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κέρδισαν ώρες δημοσιότητας. Δε σχολιάζω, τι να πω, ειπώθηκαν και τα καλύτερα και τα χειρότερα, απλά είναι δύσκολο να μεγαλώνει σε τούτο τον κόσμο μια γυναίκα, πολύ πιο δύσκολο από ότι για έναν άνδρα…
Any way, Μπαμπινιώτη μου μην οργίζεσαι, ξέρεις τι παθαίνω εγώ που δε γνωρίζω και καλά τα αγγλικά όταν διαβάζω άρθρα στα καλύτερα έντυπα φύλλα και ηλεκτρονικές εφημερίδες; Κοκομπλόκο παθαίνω, με το αγγλοελληνικό λεξικό στο χέρι είμαι…Τέλος πάντων πάμε παρακάτω.
Έχει ένα φεγγάρι έξω που μελαγχολεί, λέει το τραγούδι, δεν έχει κι άδικο…Έξω, κοντά σιμά γίνεται ο κακός χαμός. Κυριολεκτικά δυστυχώς. Ένας χαμός.
Εδώ, στην πόλη στη χώρα, σα μεθυσμένοι από κάλπη σε κάλπη τριγυρνάμε, για να παραφράσω κι άλλο τον ποιητή και συγγνώμη να του ζητήσω, εδώ στο Νότο, χλωμά καντήλια ανάβει η φτώχεια μας…και προχωράμε μέσα στη νύχτα τη δικιά μας, ψηφίζουμε αρχηγούς και βγάζουμε τους ίδιους, ακυρώνουμε αρχηγούς και σύμβολα, ξαπλώνουμε κάτω από το ίδιο πάπλωμα, αυτό που χωρούσε όλο τον κόσμο και τώρα δεν σκεπάζει τα πόδια μας, ο κόσμος πηγαινοέρχεται, θαλασσοπνίγεται, καίγεται, ψάχνει τον σασμό του και σωτηρία δε βρίσκει.
Και μεγαλώσαμε, λέει, κάποιοι από εμάς.
Μεγαλώσαμε, δεν παραδώσαμε.
Το θέμα όμως είναι τι δώσαμε…Τι αφήκαμε, τι θα αφήκουμε πούλεγε κι η γιαγιά μου…
Ξέρω κι εγώ τι να πω; Δυστυχώς δεν ξέρω τι να πω και στα παιδιά ούτε και στους μεγάλους, κι ο ποιητής που αντιγράφω μαντάρα τα έκανε…
Μαντάρα και φεγγάρι και χρόνος που τρέχει και σκέψεις και αναμνήσεις για στόχους κι όνειρα που διαψεύστηκαν καλή ώρα σαν τώρα ένα χρόνο πριν, που ζήτησα κι εγώ από μια κάλπη να βγω να ζωγραφίσω χρωματιστές ιδέες για τον τόπο μου κι ούτε το τελάρο δεν κέρδισα και ο μήνας μπαίνει ο μήνας βγαίνει τρεχαλητός κι ασταμάτητος, η ζωή μας κύκλους κάνει κι όσο κι αν μεγαλώνουμε ένα μας απομένει, όταν στα μάτια μας κοιτάει η ζωή να της αντιγυρίζουμε καθάριο βλέμμα…
Μόνο αυτό μας μένει…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
