Είχε σταθεί στη μέση σχεδόν του δρομάκου κι έγραφε μήνυμα στο κινητό του.
Σταμάτησα το αυτοκίνητο, δεν κόρναρα ούτε πάτησα γκάζι να ακούσει θόρυβο να παραμερίσει, απλά τον χάζευα. Ο τετράποδος συνοδηγός πήγε να αγριέψει, ποιός είν τούτος που δεν μας αφήνει να περάσουμε, αλλά με ένα νεύμα ζάρωσε.
Κοιτούσαμε λοιπόν κι οι δυό έναν τύπο που έγραφε μηνύματα…
Γιατί τον θωρούσαμε αθόρυβα σχεδόν; Γιατί είχε ένα τόσο χαρούμενο χαμόγελο πρωινιάτικα, που καρδιά να του το χαλάσεις δεν έβρισκες…
»Ω με συγχωρείτε», ακούω να λέει όταν μας αντιλήφθηκε.
»Δεν πειράζει. Μ΄ άρεσε έτσι που χαμογελούσατε, είπα να μη σας το χαλάσω…Είμαι σίγουρη πως ήταν ένα χαρούμενο μήνυμα».
΄΄Α, όχι ιδιαίτερα, έτσι πάντα χαμογελάω σαν επικοινωνώ με τους δικούς μου».
»Πάντα;».
»Ναι».
»Μακάρι…τι να πω; καλό μήνα».
»Καλό μήνα!».
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο φετινός Οκτώβρης,-δε βάζουμε »μου» κύριε Μπαμπινιώτη μας, δε βάζουμε το μάθαμε το μάθημα…-,κι ακόμη και σήμερα, Πέμπτη αισίως, πώς τρέχουν οι μέρες, χαμογελάω όταν το σκέφτομαι.
Χαμογελάω, έτσι, γιατί η ζωή είναι απλή κι ένα απρόσμενο στιγμιότυπο μπορεί να την κάνει όμορφη, να σε γεμίσει αισιοδοξία. όχι πως δε μου περισσεύει, καμιά φορά το βλέπω παραγεμάτο το ποτήρι…, αλλά άμα το ΄΄τσουγκρίσεις» με ένα ακόμη παραγεμάτο, δροσίζεται το μέσα σου.
Μιας και μιλάμε για δροσιές, χαλάει λένε ο καιρός, θα μας κτυπήσει η κακοκαιρία Κασσάνδρα, πού το βρήκαν το όνομα αυτό; Η γυναίκα μόνο το κακό προέβλεπε…Ας ελπίσουμε να φέρει απλά μια μπόρα Φθινοπωρινή.
Πέμπτη πρωί λοιπόν, αργήσαμε αυτή τη φορά αλλά είχαμε λόγο. Περιμένουμε όλοι εδώ αντάμα να μάθουμε αν πάει ο Κωστάκης στο πάρτυ της Ρηγίλλης, για τον Αντώνη δεν πολυκαιγόμαστε, είναι και μεγάλος άνθρωπος, πού να τρέχει στις αμερικανιές του Κυριάκου…Που έχουμε φτάσει, να εξαρτάται η συνοχή των κομμάτων από το αν πάει ή δεν πάει κάποιος σε ένα πάρτυ…!
Τώρα θα μου πείτε αλλού γίνονται σημεία και τέρατα κι αλλού πάλι με το ζόρι κρατιούνται…Κάτι μου λέει πως τούτο τον μήνα, τον παραπάνω, δεν ξέρω, θα »γελάσουμε» πολύ…
Τα γέλια και τα κλάματα όμως πάνε παρέα. Μια θλίψη σε πιάνει όταν βλέπεις χαροκαμένους γονείς να ανταλλάσσουν εξώδικα για μια συναυλία στη μνήμη των παιδιών τους, θλίψη για μια χώρα που χωρά τον διχασμό σε όλα, μα σε όλα, ακόμη και στη δυστυχία.
Μια θλίψη σε πιάνει που πάλι πρέπει να γράψεις για τη βία που οργιάζει παντού, για τους »καιροφυλακτούντες» που ζητούν την επαναφορά της σχολικής ποδιάς, για τους παντογνώστες που αντί να χαρούν για την υποψηφιότητα για Νόμπελ μιας ελληνίδας συγγραφέως*, γράφουν τα μύρια αρνητικά σχόλια, αυτή η μόδα πιά της δολοφονίας χαρακτήρων στα Σόσιαλ θα μας βαρβαροποιήσει, μια θλίψη κι ένας φόβος για τις ρουκέτες που εδώ σιμά πηγαινοέρχονται από μια χώρα στην άλλη και κανείς απ΄τους Θεούς δεν τις σταματά…
Γι’ αυτό σας λέω, αν συναντήσετε έναν χαμογελαστό άγνωστο, χαμογελάστε του!
Θα κερδίσετε μια στιγμή χαράς…!
* Έρση Σωτηροπούλου.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
