«Χρονιά του σχολείου» η φετινή χρονιά, σύμφωνα με τις εξαγγελίες των αρμοδίων κι από το ξεκίνημά της μέχρι και σήμερα,-είκοσι μέρες δεν πέρασαν-, γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων που δείχνουν πως τούτη η χρονιά μόνο του «σχολείου» δεν θάναι… μάλλον προς το «χρονιά της σχολικής αρένας» γέρνει…
Η μαθήτρια που ξυλοκοπήθηκε από ομάδα είκοσι παιδιών που την θεώρησαν έξυπνη πολύ και όμορφη πολύ και μάλλον δεν άντεξαν και ζήλεψαν, κι επειδή ζουν σε ένα παράλληλο με το σκολειό τους σύμπαν βίας, θεώρησαν καλό να την τραυματίσουν σωματικά αγνοώντας βέβαια την ψυχική φθορά της, είναι το πρώτο σοβαρό περιστατικό παραβατικότητας μικρών παιδιών,-τι είναι ένα δεκαπεντάχρονο μαθητούδι; μικρό παιδί είναι παρεκτός αν το σπίτι του τον θεωρεί άνδρα και μάλιστα «πολλά βαρύ…».
Το συμβάν θεωρείται εξωσχολικό, δεν έγινε στην αυλή του σχολείου, το κρίμα όμως είναι πως όλα ξεκίνησαν από μια τάξη ενός σχολείου, του σχολείου της «χρονιάς» προς το παρόν…
Κι επειδή η βία φέρνει βία, μαθητές, λυκείου αυτοί, πήραν τη φαλτσέτα((!) πιάσαν ένα δωδεκάχρονο πρωτάκι γυμνασίου και το ξυρίσανε(!) στην αυλή του σχολείου…!
Προηγήθηκαν βέβαια γονείς που προπηλάκισαν διευθυντές γιατί απέβαλαν ή έκαναν παρατήρηση στους κανακάρηδές τους. Γιατί πήραν το κινητό του κανακάρη και πως θα ξέρει η μανούλα αν φοράει ζακέτα ή αν έφαγε δεκατιανό; Δεν είναι αστείο, αλλά η δική σας μανούλα ήξερε αν φάγατε κουλούρι στο διάλειμμα; Ή μήπως όταν παρασπονδούσατε μάλωνε με τους δασκάλους και δεν μάλωνε εσάς;
Θα μου πείτε πως αυτό άλλαξε πολύ τα τελευταία χρόνια. Εμ άλλαξε, δεν άλλαξε;
Αλλά υπάρχουν και όρια. Δεν είμαι εγώ που θα τα ορίσω, ο καθείς ας πορευτεί όπως θέλει, μόνο να μη τα βάζουμε πάντα μόνο με τους άλλους ας κοιτάξουμε κι εντός μας… και το «εντός» ας είναι διευρυμένο.
Είπα «εντός μας» και μου ήρθε ένα αγεράκι θαλασσινό, από της Σκιάθου τα γαλαζοπράσινα τοπία που μου χαρίστηκαν για λίγες μέρες, όπως μου χαρίστηκε η γνώση, η σοφία η σκέψη ανθρώπων που μέσα από ένα Συμπόσιο για τον Παπαδιαμάντη* μου δείξανε πως τούτος ο τόπος έχει παρελθόν που ανταμώνει το μέλλον του παρόντος γιατί έχει λέξεις γραμμένες στις πέτρες κι οι πέτρες δε μιλάνε αλλά καμμιά φορά έρχονται στη χούφτα σου και σου θυμίζουν όσα ξέχασες,-είχα ξεχάσει, παιδίσκη τότε εξηκοντούτις πια, τα ρίγη της πρώτης ανάγνωσης του κοσμοκαλόγερου-, και αγνοούσα σε βάθος το ομολογώ, πόσο επίκαιρος είναι και σήμερα και πόσο μαγευτικός…!
Στο νησί λοιπόν, αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, ακαδημαϊκοί, λογοτέχνες δημοσιογράφοι, ιερείς, εκδότες, ποιητές, θεατράνθρωποι, συνθέτες ζωγράφοι, απλοί σαν κι εμένα και τυχεροί ακροατές, μίλησαν για την Παιδεία, για το πως και αν μπορεί να διδαχθεί ο Παπαδιαμάντης στα σχολεία και να μη «ξεχασθεί» κι άλλα πολλά τόσο σπουδαία που το μικρό μου το μυαλό συγκράτησε την άχνη τους, όχι τη λεπτομέρεια που έτσι κι αλλιώς δεν έχω χώρο να την αναφέρω.
Στην περιβόητη και προς το παρόν γέρνουσα «Χρονιά του σχολείου», ίσως χρειάζεται ένας Παπαδιαμάντης, ένας Παλαμάς, ένας Σολωμός, ένας Μυριβήλης, κι όχι ο Σέρλοκ Χολμς που ετοιμάζουν…
*Ημέρες Παπαδιαμάντη 2024. Περιφέρεια Θεσσαλίας.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
