Του Αντώνη Ψάλτη
Κουεντίν Σκίνερ, «Μακιαβέλι», εκδ. νήσος 2001. Θα συμφωνούσατε με όποιον σας έλεγε ότι μόνο ένα κράτος που εξασφαλίζει την ελευθερία των πολιτών του μπορεί να ευημερήσει και να μακροημερεύσει; Θα συμφωνούσατε επιπλέον αν σας έλεγε ότι ο κίνδυνος διαφθοράς αυτού του κράτους θα επέλθει αν πολίτες που νοιάζονται μόνο για ίδια συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες (και όχι για το γενικό καλό του κράτους και όλων των μελών του) λαμβάνουν μέρος όχι μόνο στις αποφάσεις (ας πούμε στις εκλογές), αλλά και στην διοίκηση (δηλαδή σε κυβερνητικές θέσεις με συγγενείς και φίλους σε επιχειρήσεις δημοσίων έργων…, πώς μου ήρθε τώρα αυτό, ε;) του κράτους;
Αν ναι, τότε συμφωνείτε, τουλάχιστον κατ’ αρχήν, με τον Μακιαβέλι. Ναι, ναι, με τον Μακιαβέλι! Αυτόν που, λόγω του έργου του «Ο ηγεμόνας» του έχει δοθεί η φήμη του κυνικού, ανηλεούς και αδυσώπητου περί της πολιτικής φιλόσοφου. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως μέσα από μια προσεκτικότερη ανάγνωση όλων των έργων του (φαίνεται πως τα δύο σημαντικότερα είναι ο «Ηγεμόνας» και οι «Διατριβές») θα δούμε μια άλλη -αν όχι ολωσδιόλου, ωστόσο σίγουρα άλλη- εικόνα της πολιτειακής σκέψης αυτού του φημισμένου (και ίσως κάπως άδικα κακοχαρακτηρισμένου) πολιτικού φιλόσοφου.
Ο πολύ σημαντικός καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας, με ειδίκευση στα χρόνια της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού Κουεντίν Σκίνερ έκανε αυτή τη δουλειά για εμάς και μας παραδίδει αυτή, την παρουσιαζόμενη στο παρόν άρθρο, συνοπτική μα διαφωτιστική μονογραφία για τον Νικολό Μακιαβέλι.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
