Κόμικ | Παρουσίαση-Κριτική του Βάιου Κουτριντζέ, συγγραφέα
ΤΙΤΛΟΣ: ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΣ: ΑΜΕΡΙΚΚΚΗ
ΤΥΠΟΛΟΓΙΑ: Κόμικ αμιγούς μορφής
ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Φανταστικά, Περιπετειώδη κόμιξ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΧΕΔΙΩΝ: Αλέξανδρος Σχισμένος
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: Αλέξανδρος Σχισμένος
ΚΕΙΜΕΝΑ: Αλέξανδρος Σχισμένος
ΕΚΔΟΤΙΚΗ/ΕΚΔΟΤΗΣ: ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΞΑΡΧΕΙΑ»
ΤΥΠΟΣ ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑΣ/ΒΙΒΛΙΟΔΕΤΗΣ: Τυπογραφικά κολλημένα στη ράχη
ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Έγχρωμο, μαλακό χαρτόνι
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ: Ασπρόμαυρο, σκίτσο
ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: Άπαξ
ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: Δεν αναγράφεται, [2009]
ΕΚΔΟΣΗ ΠΑΡΟΝΤΟΣ: [2009]
ΤΕΥΧΗ/ΤΟΜΟΙ: 1
ΑΡΙΘΜΟΣ ΣΕΛΙΔΩΝ: 76
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 21,00×29,00
ΧΡΩΜΑ: Έγχρωμο
ΓΛΩΣΣΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Ελληνική
ISBN/ISSN: 978-960-98834-0-5
Η πλοκή της εικονογραφημένης μυθιστορίας εκτυλίσσεται σ’ ένα ζοφερότατο μέλλον για την ανθρωπότητα, κατά το οποίο η γεωμορφολογία του πλανήτη έχει υποστεί θεαματικές αλλαγές, όπως η εξαφάνιση θαλασσών και η εμφάνιση νέων ξηρών, από άγνωστη αιτία. Πυρηνικός πόλεμος; γεωλογική ανακατάταξη της γήινης μάζας; Ο δημιουργός του κόμικ την ονομάζει απλά: «αρχαίο κακό» και θεωρεί ως δεδομένη την υφιστάμενη πραγματικότητα. Αυτό που τον απασχολεί, κυρίως, είναι η τύχη των ανθρώπων και οι συμπεριφορές των επιγόνων, εκείνων που κατάφεραν να επιβιώσουν απ’ το σαρωτικό Αρμαγεδώνα. Οδηγεί, λοιπόν, τον ήρωά του, τον «Τζώννυ το Λόγο» προς τα Δυτικά, μέσ’ απ’ τη νεοεμφανισθείσα Ατλαντική Έρημο.
Η γνωστή Αμερική δεν υφίσταται, τίποτε(*) το αναγνωρίσιμο δεν παρουσιάζεται στον αναγνώστη, και, βέβαια, αυτό δε γίνεται τυχαία αλλά σκοπίμως, για τις ανάγκες του έργου. Προκειμένου να λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις η σωτηρία ενός ανθρώπου–συμβόλου, του Ουώλτ Ντίσνεϋ. Το γεγονός, αυτό καθαυτό, είναι πέρα για πέρα συμβολικό και οι μάσκες του Μίκυ και του Ντόναλντ, των δημιουργημάτων του εν λόγω καλλιτέχνη κι επιχειρηματία, που φορούν οι πολίτες, καταδεικνύουν την ασημαντότητα όσο και τη «γελοιότητα» του ανθρώπινου πολιτισμού και την ανικανότητά του να διασώσει κάτι το πλέον ουσιαστικό, που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει τη βάση για τη συνέχιση της ύπαρξης της ανθρώπινης φυλής.
Είναι ευφυέστατη η σύλληψη του Α.Σ. πως από έναν υλικό πολιτισμό διασώζεται κάτι από την εικονική έκφανσή του, το οποίο, μάλιστα, καλείται να τροφοδοτήσει με αναμνήσεις τους επιζώντες, ώστε να δημιουργήσουν το νέο ζωικό κύκλο. Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον κόσμο της φρίκης κυβερνάει ο Ουώλτ Ντίσνεϋ, τον οποίον θα σκοτώσει ο «Τζώννυ ο Λόγος» με τα δικά του τα «όπλα»: τα σιδερένια κουτιά που φυλάσσονταν τα φιλμ κινουμένων σχεδίων. Οι συμβολισμοί, αν και είναι καταιγιστικοί, γίνονται αντιληπτοί με λίγη προσοχή, με σπουδαιότερο: το λ ό γ ο (Λόγος) που καταβάλλει την ε ι κ ό ν α. Η παρουσιαζόμενη ωμή βία, μες στους κατοικημένους θύλακες-νησίδες, όπου όλα είναι συγκεχυμένα κι απροσδιόριστα και κυριαρχεί ο φόβος κι ο θάνατος, είναι δικαιολογημένη.
Ο λυρισμός έχει κι αυτός τη θέση του σ’ αυτό το περιπετειώδες κόμικ. Το κίτρινο φεγγάρι, που συμπτωματικά (?) έχει το σχήμα του όπλου της, προκαλεί ονειροπόληση στη γυναίκα-ανθρωποκυνηγό σ’ ένα υπέροχο καρέ (35). Οι γυναίκες που στολίζουν με τη χάρη τους κάθε κόμικ είναι κι εδώ προκλητικές με θαυμάσιες καμπύλες και όμορφη ανατομία (40, 41, κ.α.). Ο Αλέξανδρος Σχισμένος ξέρει που πρέπει να δώσει βαρύτητα κάθε φορά στο σκίτσο.
Τα κείμενα απαιτούν προσεκτικό διάβασμα, γιατί εκεί βρίσκεται το σημαινόμενο του κόμικ. Οι φιλοσοφικές αποστροφές είναι αμέτρητες, άλλοτε φανερές άλλοτε καλά κρυμμένες πίσω από τα λόγια και αποζημιώνουν και τον πιο δύσκολο αναγνώστη. Το κόμικ, όπως λέχθηκε, μπορεί να είναι φανταστικό, μα δίνεται η εντύπωση πως το είδος αυτό της αφήγησης χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι, για να ειπωθούν πολλές αλήθειες που διαφορετικά θα χαρακτηρίζονταν «δασκαλίστικες» νουθεσίες. Η συνύπαρξη του πραγματικού με το φανταστικό στα χείλη της προβληματισμένης, πανέμορφης ηρωίδας (πρώτο καρέ, σελ. 41) βγάζει κάτι το υπέροχο. Κάποιες βρισιές που ίσως θεωρηθούν βέβηλες ή προκλητικές εκτοξεύονται «κομικ-ή αδεία», για να σκιαγραφηθεί πλήρως η φοβερή ατμόσφαιρα του κόσμου που έπλασε με τη φαντασία του ο δημιουργός.
Εν κατακλείδι, ο Σχισμένος, που, ειρήσθω εν παρόδω, έχει σπουδάσει φιλοσοφία, σχεδίασε ένα μη κωμικό κόμικ, για τους εξαιρετικά απαιτητικούς φίλους των κόμιξ, άλλωστε, τα ενήλικα κόμιξ απώλεσαν την αθωότητά τους εδώ και πολλές δεκαετίες και τείνουν να καταλήξουν «επιτομές» του αμιγούς γραπτού αφηγηματικού λόγου και εκλαϊκευμένες εκδοχές των επιστημονικών θεωριών. Το σίγουρο είναι πως ο Σχισμένος μ’ αυτό το έργο, και μόνο, κλείδωσε ένα προσωπικό ύφος γραφής κόμιξ υψηλών στόχων για σκεπτόμενους κι όχι παθητικούς αναγνώστες. Και δεν είναι αναγκαίο να συμφωνείτε με τις απόψεις των ηρώων του, αρκεί να ‘χετε τα αντεπιχειρήματά σας κι όχι τη στείρα αντίθεση.
—————–
Σημ. Η αρίθμηση των σελίδων: δική μου, ξεκινώντας το 1 από την αρχική λευκή σελίδα.
Ανάμεσα στα σαραβαλιασμένα κτίρια, κάπου, φιγουράρει και ο Παρθενών (7).
(*): Στο τέλος, ένας πύραυλος θυμίζει την παλιά αίγλη της κραταιάς υπερδύναμης.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
