Παραβολή

Λογοτεχνικό δοκίμιο του Βάιου Κουτριντζέ, συγγραφέα

ΤΙΤΛΟΣ: Παραβολή

ΓΛΩΣΣΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Ελληνική

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης

ΕΚΔΟΤΗΣ: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε.

ΧΡΟΝΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2006

ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: Πρώτη

ISBN: 960-03-4215-6

ΣΧΗΜΑ: 13,00×21,00

ΣΕΛΙΔΕΣ: 148

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ: Κοινωνικό, επιστημονική φαντασία, μυστήριο

Παραβολή, μια αλληγορική διήγηση με ηθικό δίδαγμα, αυτό είναι η νουβέλα του Λαρισινού συγγραφέα Κωνσταντίνου Τζαμιώτη, η υπόθεση της οποίας εκτυλίσσεται σε μια κοντινή εποχή που το εικονικό περιβάλλον θα υποκαθιστά σιγά σιγά την υφιστάμενη κατάσταση και, μάλιστα, όχι εν αγνοία των ανθρώπων, που θα την επιζητούν κιόλα, ως τη μόνη πρόσφορη λύση. Σ’ αυτήν την απόφαση θα οδηγηθούν και οι δύο ηρωίδες της διήγησης, όταν οι περιστάσεις απαιτήσουν αυτήν την έκβαση ως φυσικό επακόλουθο των αναγκών τους, συναισθηματικών ή ερωτικών, καθώς η δομή της νουβέλας απαρτίζεται από δύο ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα, ανεξάρτητα η μία από την άλλη.

Τις παράξενες αυτές υπηρεσίες προσφέρει μια εταιρεία, αναπαριστώντας ψηφιακά τα υποκείμενα βάσει των στοιχείων που συγκεντρώνει από τα οικογενειακά αρχεία των συγγενών των εκλιπόντων. Τα ολογράμματα συμπεριφέρονται ανάλογα με τα προσκομιζόμενα στοιχεία, φωτογραφικό-ηχητικό υλικό, κι όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες των αιτούντων, που τις περισσότερες φορές κρίνονται ανέφικτες, επειδή θα πρέπει να εξασφαλιστεί η συναίνεση πολλών ευρισκομένων στη ζωή. Οι υπάλληλοι, οι ειδικοί παραλήπτες όπως ονομάζονται, επεμβαίνουν μόνο σε περιπτώσεις που η ζωή έχει χαθεί κι όχι όπου αυτή εκδηλώνεται. Τι θα συμβεί, όμως, όταν ο «ειδικός παραλήπτης» Χ. Α. Ρόντας παγιδευτεί από κάποιον ιδιότροπο πλούσιο πελάτη;

Ο συγγραφέας είναι φειδωλός στις εξηγήσεις, τις οποίες ο αναγνώστης πρέπει να αναζητήσει από μόνος του δίνοντας σημασία σε κάθε λέξη ή πρόταση του κειμένου που, εν πρώτοις, φαντάζει παράταιρη – πράγμα που δεν επιτυγχάνεται σε πρώτη ανάγνωση. Ο γεμάτος μυστήρια τρόπος γραφής, ως λογοτεχνικό ύφος, τέρπει μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού, που, διαβάζοντας ένα τέτοιο κείμενο, αγωνιά, συμμετέχει, αγωνίζεται να βρει τις λύσεις, συνδέοντας τα γεγονότα. Και εν προκειμένω υπάρχουν πολλές αμυδρά φωτισμένες περιοχές που χρειάζονται προσεχτική ανάγνωση.

Η νουβέλα χαρακτηρίζεται ως μία εξιστόρηση κοινωνικο-επιστημονικής φαντασίας και μυστηρίου, ένα δυνατό λογοτεχνικό κοκτέιλ, πυκνής γραφής, ένα ψυχογράφημα ως τα μύχια των ηρώων, με επαρκή αλλά περιεκτική πλοκή – γιατί ο συγγραφέας δε θέλησε την επέκτασή της ώστε να γράψει ένα μυθιστόρημα.

Η είσοδος του φανταστικού στην καθημερινή ζωή είναι η πινελιά που στολίζει μια μυθοπλασία. Γράφει η Ζυράννα Ζατέλη, η συγγραφέας του βιβλίου: «Και με το φως του λύκου επανέρχονται»: «δουλειά μου είναι η αχανής μυθοπλασία,… οι λεπτές δοσολογίες και δοσοληψίες ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό».

Με αφορμή το θέμα των συνεπειών της πλασματικής πραγματικότητας, ο συγγραφέας αναφέρεται στη ζωή και στο θάνατο με πλείστες φιλοσοφικές νύξεις, που προκαλούν τον αναγνώστη να προβληματιστεί για ζωικές εκφάνσεις τετριμμένες αλλά ξεχασμένες, όπως το προδιαγεγραμμένο του θανάτου, η ανάγκη της συντροφικότητας και ποιος είναι ο λόγος που ωθεί τους ανθρώπους να επιδιώκουν τη σωματική επαφή-όχι κατ’ ανάγκη τη σεξουαλική, κ.ά.. Δεν έχει παρά να συμφωνήσει κανείς μαζί του πως: αποτελεί αδήριτη αλήθεια το γεγονός των δυσκολιών επιβίωσης του ανθρώπου με τα εφόδια που τον «προίκισε» ο «δημιουργός» του: το εύθραυστο εξωτερικό περίβλημα και τις ελάχιστες δυνατότητες άμυνας απέναντι σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον, που λες και δημιουργήθηκε έτσι για να τον ταλαιπωρεί εσαεί.

Η «κορωνίδα της δημιουργίας», ο άνθρωπος, βρίσκεται καθηλωμένη στις δύο διαστάσεις, όταν και το ταπεινότερο πτηνό ελέγχει και τις τρεις (διαστάσεις), κι έχει παντελή άγνοια του χρόνου και της σχέσης του με το χώρο. Το θέμα του χρόνου δε λύθηκε όπως πολλοί νομίζουν με τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, αφού ούτε ο κορυφαίος φυσικός κατόρθωσε να εξηγήσει αν υπάρχει και αρνητική χρονική έκφανση, δεδομένου ότι σε πολλές εξισώσεις ο χρόνος είναι υψωμένος στη δεύτερη δύναμη (t²). Μέχρι να ανακαλύψει όμως ο άνθρωπος τους μηχανισμούς ροής του χρόνου, ο χρόνος θα κυλάει προς τα μπρος και θα παρασέρνει ανελέητα στο διάβα του τα πάντα, ειδικότερα εκείνους που αντιστέκονται πισω-κοιτώντας στο παρελθόν.

Το άκρον άωτον αυτής της μελλοντικής, πιθανής κατάστασης αναδεικνύεται στη σκηνή του πνιγμού, πάνω στο φαγητό, της Ισμήνης Καπάτου που αφήνεται στην τύχη της και κανείς συγγενής της δεν τη βοηθάει να σωθεί, αφού όλοι παρακολουθούν το ολόγραμμα του πατέρα. Στρέφουν τα νώτα τους, δηλαδή, στο απτό γεγονός χάριν του μη απτού. Ιδού, η οδυνηρότερη συνέπεια της νέας τάξης πραγμάτων: οι οπτασίες θα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους ανθρώπους με σάρκα και οστά. Ο νέος θα θαυμάζει την καλλίγραμμη τρισδιάστατη κοπέλα στο εξελιγμένο κινητό νιοστής γενιάς και θα αγνοεί το όμορφο κορίτσι που περνάει δίπλα του!

Ο τρόπος γραφής της νουβέλας, το ύφος, απαντά στη διαδεδομένη πλέον άποψη ότι οι μυθιστορηματικές εξιστορήσεις οφείλουν να είναι απλές, κατανοητές και να μην ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα μέτρα. Μα τότε σε τι θα διέφεραν από την καθημερινή ειδησεογραφία και το κουτσομπολιό; Λογοτεχνία σημαίνει τέχνη του λόγου, του γραπτού εν προκειμένω, κι όχι η θεματική επιλογή, κι ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, μας παρουσιάζει ένα λογοτέχνημα, με ένα απίστευτο τέλος που δεν υποψιάζεσαι απ’ την αρχή παρά μόνο σαν φτάσεις στις τελευταίες σελίδες, σε «μεστά» ελληνικά, με εικόνες και παραστάσεις καθαρές, θεατρικές, και μας αφήνει με μια ικανοποίηση τέρψης και διδαχής.

Όλο το βιβλίο συνοψίζεται σε μία παράγραφο που τα λέει όλα: «… το γυμνό είδωλο του πρώην προϊσταμένου του… έχει ξεκινήσει ήδη να περιγράφει λεπτομερώς μια ερωτική περίπτυξη…».

Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

Ακολουθήστε το στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.