Γράφει ο Αντώνης Ψάλτης
OZAMU DASAI, «Δεν ήμουν πια άνθρωπος», εκδ. GUTENBERG, 2022. Το βιβλίο του Dazai, έξοχο ως προς τη συγγραφική του τέχνη, μοιάζει με έναν εσωτερικό μονόλογο, που άλλοτε αφηγείται περιστατικά της ζωής του ήρωα σε πρώτο πρόσωπο και άλλοτε στοχάζεται με αφορμή αυτά ή και για αυτά. Θυμίζει, ως ένα σημείο, το «Τούνελ» του Σαμπάτο.
Το πρώτο και συντομότερο μέρος του βιβλίου ρέει στο ποτάμι ενός εσωτερικού, στοχαστικού και υπαρξιακού μονολόγου, θυμίζοντάς μας το πρώτο μέρος από το «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι.
Θα ήταν, αλήθεια, άδικο ως και καταστροφικό να μιλήσω έστω και σε αδρές γραμμές για το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου ή για τον χαρακτήρα του ήρωα, αφού αν έδινα έστω και την παραμικρή λεπτομέρεια, θα αλλοίωνα σχεδόν ολοκληρωτικά την απόλαυση της ανάγνωσής του. Μια απόλαυση που το έφερε να είναι διαχρονικά το δεύτερο στη σειρά πιο διαβασμένο βιβλίο στην Ιαπωνία. ( Άραγε ποιο είναι το πρώτο; ).
Ας περιοριστώ να πω ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ήρωα, ο οποίος, με κάποια τεχνάσματα που ουσιαστικά συγκλίνουν σε ένα, επιδιώκει την κοινωνική προσαρμοστικότητα όχι από μια θετική ροπή προς την κοινωνία, αλλά από το ακριβώς αντίθετο. Αυτό το οξύμωρο λεχθέν ας είναι και το τσίμπημα που θα υποδαυλίσει την περιέργειά σας να το διαβάσετε.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
