Βασίλης Τσιβιλίκας: Ο ρόλος που τον καθιέρωσε, η γυναίκα που «έκλεψε» κι ο πρόωρος θάνατος

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1942 και είχε καταγωγή από τα χωριά Δομνίστα και Μεγάλο Χωριό, που βρίσκονται στην Ευρυτανία. Ο πατέρας του ήταν καταστηματάρχης, πράγμα το οποίο εξασφάλιζε στην οικογένειά του μια άνετη ζωή. Αγαπούσε, όμως και το θέατρο, γεγονός που πέρασε και στην οικογένειά του. Ο Βασίλης Τσιβιλίκας λάτρευε επίσης τα γράμματα, τον αθλητισμό και ήταν επιμελής μαθητής.

Τα σχολικά και νεανικά χρόνια

Τα σχολικά του χρόνια ο Βασίλης Τσιβιλίκας τα πέρασε στο Αμερικάνικο Κολέγιο της Θεσσαλονίκης «Anatolia». Οι καθηγητές του είδαν από νωρίς την κλίση που είχε προς το θέατρο. Τον παρότρυναν, λοιπόν, να ασχοληθεί με την υποκριτική, αρχικά συμμετέχοντας στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Μόλις τέλειωσε τις σπουδές του στο κολέγιο, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην σχολή της Αγγλικής Φιλολογίας στη Θεσσαλονίκη. Γρήγορα, όμως, κατάλαβε ποια ήταν η πραγματική του επιθυμία και εγκατέλειψε την Αγγλική Φιλολογία για να κατέβει στην Αθήνα, ώστε να ξεκινήσει πλέον να ασχολείται επαγγελματικά με την υποκριτική.

Μια λαμπρή καριέρα

Η πρώτη εμφάνιση του Βασίλη Τσιβιλίκα στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία. Δυο χρόνια μετά, το 1967, ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 αρχίζει να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και με την πρόζα. Η δεκαετία του ‘70 ήταν σημαντική για τον Βασίλη Τσιβιλίκα, καθώς εκείνη ήταν και η περίοδος κατά την οποία έκανε και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο.

Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το 1970 «Η θεία μου η χίπισσα» του Αλέκου Σακελλάριου, δίπλα στη Ρένα Βλαχοπούλου. Ακολούθησαν δεκάδες ταινίες, στις οποίες συμμετείχε, και οι οποίες όλες τους έγιναν επιτυχίες. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουμε τις ταινίες: «Ο κατεργάρης» το 1971, «Ζητείται επειγόντως γαμπρός» επίσης το 1971, «Ο κύριος σταθμάρχης» το 1972, «Ο μάγκας με το τρίκυκλο» το 1972 και «Η Ρένα είναι οφ-σάιντ» επίσης το 1972. Σημαντική ήταν και η παρουσία του Βασίλη Τσιβιλίκα στην τηλεόραση. Μεταξύ άλλων, έχει εμφανιστεί στις σειρές: «Το θέατρο της Δευτέρας» το 1970, «Αξιωματικός υπηρεσίας» το 1972, «Εν τούτω Νίκα» το 1973, «Βίβα Κατερίνα» 1973, «Ατσίδες» το 1976, «1000 χρόνια πριν» το 1977, «Βράδια επιθεώρησης» το 1984 και «Μπέιμπι Στάιλ» το 2001. Ο Βασίλης Τσιβιλίκας αγάπησε το θέατρο με όλη του την ψυχή. Μέχρι την τελευταία του μέρα έπαιζε στο θέατρο. Η τελευταία παράσταση, στην οποία συμμετείχε, ήταν «Η Ζωή ποδήλατο».

Προσωπική ζωή

Η γυναίκα της ζωής του Βασίλη Τσιβιλίκα ήταν η Αλίκη, δικηγόρος και νομικός. Μείνανε μαζί 45 χρόνια και απέκτησαν δύο παιδιά, ένα αγόρι, τον Γιάννη κι ένα κορίτσι, την Έλλη. Οι γονείς της Αλίκης δεν ήταν θετικοί σ’ αυτή τη σχέση των δύο νέων και γι’ αυτό αρνήθηκαν να δώσουν την ευχή του για τον γάμο του Βασίλη και της Αλίκης. Όταν συνέβη αυτό, ο Βασίλης αρχικά απείλησε ότι θα πάρει την Αλίκη και τελικά την έκλεψε. Η οικογένεια ήταν πάντα στην πρώτη θέση στην καρδιά του και μετά ακολουθούσε το θέατρο, παρόλο που το θέατρο μπορεί να του στερούσε οικογενειακές στιγμές. Ο ίδιος σε μια συνέντευξή του είχε πει χαρακτηριστικά:

«Το θέατρο μου στέρησε στιγμές από την οικογένεια. Όταν εγώ έφευγα το πρωί στις 7 και επέστρεφα στις 4 το άλλο πρωί, το ωράριο αυτό δεν μου επέτρεπε να βρίσκομαι στο σπίτι. Δεν θυμάμαι Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά να βρέθηκα σπίτι μου. Ανήμερα την Πρωτοχρονιά ο γιος μου ήπιε ένα μπουκάλι νέφτι κι εγώ ήμουν στη σκηνή. Πήγε στο Νοσοκομείο Παίδων κι εγώ έπαιζα».

Το ξαφνικό τέλος του Βασίλη Τσιβιλίκα

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας συμμετείχε στην θεατρική παράσταση «Η Ζωή ποδήλατο». Μέχρι τότε δεν είχε παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα υγείας που να ενέπνεε ανησυχία. Στις 29 Φεβρουαρίου το 2012 ένιωσε κάποια ενόχληση στην καρδιά του. Η ενόχληση αυτή ήταν τόσο έντονη και κρίθηκε απαραίτητη η μεταφορά του σε νοσοκομείο. Κατά την διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο, λίγο μετά τις 7:00 το πρωί, άφησε την τελευταία του πνοή. Είχε πάθει έμφραγμα. Μέσα στο ασθενοφόρο έγιναν προσπάθειες για την επαναφορά του, αλλά και από τους γιατρούς του νοσοκομείου, για 40 λεπτά περίπου, χωρίς όμως να καταφέρουν να τον επαναφέρουν στη ζωή.