Προχθές το βράδυ πήγα στην οδό Βόλου με μια αίσθηση αγωνίας για το δράμα των ανθρώπων που έβλεπαν τις περιουσίες τους να χάνονται καθώς η στάθμη του νερού ανέβαινε διαρκώς. Λίγο πριν, στην κεντρική λεωφόρο, παρατήρησα πως οι καφετέριες ήταν γεμάτες αμέριμνους που απολάμβαναν τον καφέ τους, λίγα μέτρα μακριά από το δράμα και σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Συνειδητοποίησα πως η αντίφαση αυτή είναι η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας. Το τελευταίο διάστημα την είδαμε πολλές φορές να συμβαίνει: Στο δυστύχημα των Τεμπών, στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες, ακόμα και στο αποτρόπαιο περιστατικό του Πειραιά, όπου τα μέλη του πληρώματος σπρώχνουν στη θάλασσα έναν νέο άνθρωπο για να τον πνίξουν. Οι περισσότεροι επιβάτες και οι περαστικοί, κοιτάζουν το περιστατικό με την ίδια αφασία: Σα να μη συμβαίνει τίποτα!
Δεν ξέρω γιατί γίναμε έτσι. Σε ποιο σημείο της πορείας χάθηκε το αίσθημα αλληλεγγύης που για χρόνια ήταν χαρακτηριστικό μας γνώρισμα. Ακόμα και στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτή η αλληλεγγύη κράτησε στη ζωή ανθρώπους για να μην πεθάνουν απ’ την πείνα – τρομάζω στη σκέψη της σύγχρονης αντίδρασης μας σε κάτι ανάλογο. Όμως η Ελλάδα μεταλλάχθηκε. Ο νεοέλληνας κλείστηκε στο καβούκι του, «κοιτάει την πάρτη του» και αδιαφορεί για το αν όλα γύρω του καίγονται, πνίγονται ή χάνονται.
Όμως οι κοινωνίες χωρίς αλληλεγγύη πεθαίνουν. Αργά ή γρήγορα. Αν η φωτιά καίει το σπίτι του γείτονά σου, θα έρθει και στο δικό σου, όσο κι αν το ποτίζεις με το λάστιχο. Κι αυτό το έχουμε ζήσει πολλές φορές στο παρελθόν – φοβάμαι ότι θα το ζήσουμε και στο μέλλον.
Ίσως φταίει η εποχή που μας έμαθε να δικαιωνόμαστε ατομικά. Ίσως ο «θυμός» της φτωχοποίησης που έφεραν οι απανωτές κρίσεις. Δεν ξέρω ακριβώς. Εκείνο που ξέρω είναι πως αν δε νοιάζεσαι για κανέναν που αντιμετωπίζει πρόβλημα, κανείς δε θα νοιαστεί και στη δική σου ανάγκη.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
