Το δράμα της Μεγάλης εβδομάδας ανταμείβεται με την Ανάσταση. Κι όλα τελειώνουν καλά. Εκεί που υπάρχει ανάσταση υπάρχει κι ένα καλό τέλος. Τι γίνεται όμως με τα δράματα στα οποία δεν ακολουθεί η ανάσταση; Τι γίνεται μ’ εκείνους που η ζωή τους έχει μετατραπεί σε μια μόνιμη εβδομάδα των παθών;
Μεγάλη Πέμπτη και το μυαλό γυρίζει στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Εκεί όπου 57 οικογένειες δεν περιμένουν την Ανάσταση. Εκεί όπου οι άνθρωποι ζουν ένα δράμα, θείο και ανθρώπινο συνάμα. Εκεί που δεν θα ξημερώσει Λαμπρή, γιατί η ζωή χάθηκε χωρίς καμιά ελπίδα.
Αυτά τα συντρίμμια έγιναν και δικό μας δράμα. Είτε είχαμε ανθρώπους στο μοιραίο τρένο είτε όχι, όσοι ταυτιστήκαμε με την απόγνωση μιας τραγωδίας, ζούμε ένα ιδιαίτερο Πάσχα, μια Μεγάλη εβδομάδα χωρίς την προσμονή της Ανάστασης. Χωρίς τη λύτρωση. Κι όσο αν η εσωτερικότητα του καθενός μας ψάχνει στο θείο την προσδοκία, τόσο αυτή η ιστορία μας ματαιώνει. Είναι δύσκολο να βιώνεις την ιδέα του θανάτου χωρίς την ελπίδα της ανάστασης. Καμιά θυσία δεν έχει νόημα χωρίς την ελπίδα.
Ετούτη τη Μεγάλη Εβδομάδα οι πένθιμοι ύμνοι αποκτούν μια άλλη διάσταση. Σαν ένα μοιρολόι δίχως τέλος, σαν μια τραγωδία χωρίς δικαίωση, σαν μια απώλεια της ελπίδας που θα φέρει τη λύτρωση.
Ετούτη τη Μεγάλη Πέμπτη νομίζω ότι όλα θα μείνουν παγωμένα. Σαν τα απομεινάρια του τρένου, σαν τα σμπαράλια μιας χώρας που αρνείται να προστατεύσει τα παιδιά της. Σαν ένας επιτάφιος που έρχεται πριν κι όχι μετά το τέλος.
Πριν το τέλος που μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
