Έγραφα αμέσως μετά το δυστύχημα στα Τέμπη πως κάτω από τις λαμαρίνες του τρένου δε θάφτηκαν μόνο τα θύματα και οι οικογένειές τους, αλλά και οι ελπίδες αυτής της χώρας να σταθεί με αξιώσεις στο παγκόσμιο στερέωμα για το μέλλον.
Καθώς οι μέρες κύλησαν στη χώρα επικράτησε ένα κύμα απογοήτευσης που όμοιο του δεν είχαμε ζήσει ούτε στο πιο βαθύ σημείο της οικονομικής κρίσης του 2012. Η γενικευμένη παραδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αλλάξει είναι πια το κύριο χαρακτηριστικό στην ψυχολογία των ανθρώπων. Και δυστυχώς, όχι άδικα.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας στάθηκε για μια ακόμα φορά μικρότερο των περιστάσεων. Και ιδιαίτερα το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης. Από την πρώτη στιγμή στράφηκε στην επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης, κάνοντας τη στρατηγική επιλογή να απευθυνθεί στην δεξαμενή των πιθανών ψηφοφόρων του (έρχονται εκλογές γαρ) και όχι στο σύνολο της κοινωνίας. Μίλησε για παθογένειες χρόνων χωρίς να αναγνωρίσει τη δική του συμμετοχή στη δημιουργία των παθογενειών αυτών. Έψαξε την πόλωση με την άλλη πλευρά, έκρυψε τις ευθύνες κάτω από το χαλί, πιπίλησε κάποιες μεγαλόστομες εξαγγελίες για το μέλλον και εντέλει, βυθίστηκε για μια ακόμα φορά στο θολό τοπίο που προκαλούν οι χρόνιες παθογένειες τις οποίες υποτίθεται ότι μάχεται.
Το πρόβλημα είναι πως μ’ αυτά τα υλικά δεν φτιάχνεις μέλλον. Δεν κερδίζεις την εμπιστοσύνη του κόσμου που βλέπει την απόσταση του πολιτικού προσωπικού από τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας να αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Ο κόσμος διαπιστώνει πως οι παθογένειες όχι απλώς δεν αντιμετωπίζονται, αλλά αναπαράγονται με τρόπο συστηματικό. Κι αυτό προκαλεί μόνο απογοήτευση.
Τα παιδιά μας θα φύγουν στο εξωτερικό. Δεν θα «βάλουν πλάτη». Γιατί όσο βάζουν πλάτη θα βλέπουν βολεμένους στις δημόσιες θέσεις να διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα προς όφελός τους κι όχι προς όφελος των πολιτών.
Θα φύγουν. Και δυστυχώς κανείς μας δεν θα έχει κουράγια να τους πει «μείνε». Δυστυχώς…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.