Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Συστήματα που αγοράζονται αλλά δεν λειτουργούν. Προδιαγραφές που συντάσσονται, αλλά δεν εφαρμόζονται. Πρωτόκολλα που αποφασίζονται αλλά δεν τηρούνται. Επενδύσεις που προγραμματίζονται, αλλά δεν γίνονται.
Στην επικράτεια που ζούμε από τύχη! Η κακοδαιμονία μας, που όλοι ξέρουμε γιατί υπάρχει, αλλά σιωπηρά την αποδεχόμαστε. Ένα κράτος που έχει αξία μόνο ως λάφυρο: Να πάρουμε την εξουσία, να διορίσουμε, να ευνοήσουμε και να επανεκλεγούμε. Και στη λειτουργία του κράτους; «Πάμε κι όπου βγει».
Κάτω από τα συντρίμμια του μοιραίου τρένου δεν θάφτηκαν μόνο τα θύματα της τραγωδίας και οι οικογένειές τους. Φοβάμαι ότι θάφτηκαν και οι ελπίδες αυτής της χώρας να επανέλθει – έστω και ασθμαίνουσα – στην παγκόσμια κοινότητα με κάποιες ελπίδες για το μέλλον. Μόλις ο πόνος φύγει από τις τηλεοπτικές οθόνες και παραμείνει μόνο στα κλειδωμένα σπίτια των θυμάτων, θα επιστρέψουμε στη σκληρή μας πραγματικότητα: Οι παραιτήσεις των «υπευθύνων» θα γίνουν μεταθέσεις σε άλλα υπουργεία, οι τραγικές ελλείψεις των υποδομών θα γίνουν λαμπερές εξαγγελίες κενές περιεχομένου και η χώρα θα ξαναμπεί στον αυτόματο πιλότο: «Πάμε κι όπου βγει».
Ένας σταθμάρχης θα παίξει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, τα συστήματα ασφαλείας θα κριθούν «κοστοβόρα» και θα γυρίσουμε στο μάνουαλ. Εκεί που μας αξίζει ίσως. Στις προσεχείς εκλογές θα ψάξουμε κάποιες δικαιολογίες για να ξανακάνουμε την ίδια επιλογή, αφού στην πραγματικότητα έχουμε αποδεχθεί τη μοίρα μας, πριν και πάνω από τις επιλογές μας.
Η μόνη ελπίδα σ’ αυτό το εκφυλιστικό δράμα είναι κάποια νέα παιδιά που είδα χθες στην πλατεία της πόλης να περιμένουν σιωπηλά να δώσουν αίμα. Είναι εκείνα τα παιδιά που σώθηκαν κι ίσως μας σώσουν…
Το θαύμα για όλους εμάς που δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι συνάμα, έχουμε συμβιβαστεί με μια θλιβερή πραγματικότητα…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
