Δύο πιλότοι χάνονται στο Αιγαίο σε μια πτήση «ρουτίνας». Ρουτίνας; Πόσο εύκολο είναι αλήθεια για όλα αυτά τα παιδιά να ζουν στο ύψιστο επίπεδο ετοιμότητας για μήνες ή χρόνια; Πόσο εύκολο είναι να νιώθουν την ένταση σε κάθε λεπτό για μήνες ή χρόνια; Να κοιμούνται με τα ρούχα, να είναι έτοιμοι σε δύο λεπτά και να καταδιώκουν εχθρικά αεροσκάφη πάνω από τη θάλασσα; Να ζουν έναν ακήρυχτο πόλεμο στην κάθε μέρα τους;
Δυο παιδιά χάθηκαν υπέρ της πατρίδας. Έγραψαν τα ονόματά τους στον μακροσκελή κατάλογο των «θυμάτων ειρήνης». Οι εικόνες τους θα «φιλοξενηθούν» στα μέσα ενημέρωσης για δυο – τρεις μέρες και μετά θα παραμείνουν ως ένα κειμήλιο θλίψης για τους γονείς τους. Υπέρ της πατρίδας…
Γι’ αυτούς τους γονείς και για όλους όσους έχασαν τα παιδιά τους σε περίοδο ειρήνης, η πατρίδα αλλάζει σχήμα. Από ιδέα γίνεται παρηγοριά. Αντί για θαυμασμό προκαλεί θλίψη. Πόσο να σε παρηγορήσουν τα λόγια του αρχηγού πάνω από το μνήμα; Τι να απαλύνει αυτόν τον πόνο; Σ’ εκείνο το αεροπλάνο χάθηκαν κι οι γονείς. Υπέρ της πατρίδας…
Το κακό είναι ότι όσο αυτή η ηλίθια ένταση συνεχίζεται στους ουρανούς και τις θάλασσες της χώρας μας, τόσο ο κατάλογος των «θυμάτων ειρήνης» θα μεγαλώνει. Τόσο ο φόρος της «ετοιμότητας» θα κλείνει σπίτια. Τόσο οι υπέρμαχοι του «να πάρουμε την Πόλη» θα γράφουν «αθάνατος» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν συνεχίσουν την ρουτίνα τους. «Κάθε παιδί που μπαίνει στο κόπκιτ είναι δικό μας παιδί» είπε ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Είναι; Δεν θα κλάψουμε το ίδιο. Το κενό της απουσίας τους δεν θα θάψει τη δική μας ζωή. Θα παρηγορηθούμε γρήγορα με το «υπέρ της πατρίδας» και θα συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας, ενώ κάποιοι δίπλα μας θα προσπαθούν να ανταλλάξουν τη δημόσια θλίψη τους με μερικές ψήφους. Υπέρ της πατρίδας…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
