Φωτ. Larissanet.gr
Στις θέσεις τους κάθισαν αμέτρητες ψυχές. Ταξίδεψαν, γέλασαν, σκέφτηκαν, ονειρεύτηκαν, χουζούρεψαν. Διάβασαν μερικά κεφάλαια από το αγαπημένο τους βιβλίο και γνώρισαν έναν άγνωστο. Χόρτασαν και δίψασαν προμηθευόμενοι από το μπαρ. Δύο σάντουιτς, μια σοκολάτα και νερό. Ανάμεσα από τα βαγόνια σταμάτησαν για τσιγάρο και άνοιγαν κουβέντα με συνταξιδιώτες καθώς ζήτησαν φωτιά. Είπαν για τον καιρό, τον προορισμό και το ποδόσφαιρο. Κι έπειτα χάθηκαν δίχως γεια…
Τα τρένα έξω από τη Λάρισα αφήνουν την τελευταία τους πνοή. Γερνούν και πεθαίνουν. Φεύγουν όπως και οι άνθρωποι. Σκουριάζουν και αποσυντίθεται χρόνο με το χρόνο.
Μα κουβαλούν μέσα τους τόσες αναμνήσεις που δεν πρόκειται να ξεχάσουν ούτε να ξεχαστούν. Ποιος ξεχνάει άλλωστε το πρώτο του ταξίδι με το τρένο.
Τα πρόσωπα και ο θόρυβος του σταθμού. Η μυρωδιά και ο ήχος από τα φρένα. Η ανακοίνωση του σταθμάρχη με το μαύρο μουστάκι και το χαρακτηριστικό καπέλο. Οι ράγες και γύρω τους οι μαύρες από τα λάδια πέτρες.
Ποιος δεν φέρνει στο νου του την μυστηριώδη και εντυπωσιακή κοιλάδα των Τεμπών; Τον ατελείωτο θεσσαλικό κάμπο μέσα από το παράθυρο του βαγονιού, τα χαρακτηριστικά ονόματα των χωριών στο δρόμο για το Βόλο.
Ο σιδηρόδρομος άλλωστε όχι μόνο για τη Λάρισα αλλά σε όλη τη Θεσσαλία έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Από την προσάρτηση κιόλας της περιοχής στην Ελλάδα το 1881.
Μαθαίνουμε πολλά από τον Μουσειακό σιδηρόδρομο Θεσσαλίας για την ιστορία των Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας. Μεταξύ άλλων κρατάμε το έτος 1908.
«Εκείνη τη χρονιά» διαβάζουμε πως «ολοκληρώνεται ο άξονας κανονικού εύρους από την Αθήνα ως τη Λάρισα, συνδέοντας τις δύο πόλεις απ’ ευθείας. Το γεγονός αυτό επηρεάζει αρνητικά την κίνηση του Θεσσαλικού δικτύου, ως ένα βαθμό. Από εδώ και μέχρι το τέλος της ζωής των Σ.Θ., το δίκτυο δεν θα ζήσει πια ποτέ ξανά το μεγαλείο των πρώτων δεκαετιών του. Θα υποστεί ξανά εκτεταμένες καταστροφές σε υποδομή και τροχαίο υλικό κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά θα αναγεννηθεί για άλλη μια φορά, συνεχίζοντας να προσφέρει, έστω και με μειωμένο πια ρυθμό.
Η δεκαετία του 1960 θα είναι καθοριστική για το μέλλον των Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας. Το 1955 γίνεται η συγχώνευσή τους με τους ΣΕΚ (Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους). Ακολούθως, το 1960, η μετρικού εύρους γραμμή Λαρίσης – Βόλου αντικαθίσταται από γραμμή κανονικού εύρους. Έτσι, το πάλαι ποτέ δίκτυο των Σ.Θ. περιορίζεται πια στη γραμμή Βόλου – Καλαμπάκας. Τα χρόνια ζωής που απομένουν στη γραμμή είναι δύσκολα…» αναφέρει ο Μουσειακός Σιδηρόδρομος Θεσσαλίας
Η πόλη της Λάρισας έχει ιδιαίτερη σχέση με τα τρένα και τις γραμμές. Όταν τοποθετήθηκαν οι γραμμές η Λάρισα δεν ήταν τόσο μεγάλη. Σιγά – σιγά όμως η πόλη γιγαντώθηκε και οι γραμμές ενσωματώθηκαν και έγιναν μέρος της καθημερινότητας των πολιτών.
Κάποιες φορές καταγράφηκαν και δυστυχήματα με θύματα νέους ανθρώπους μα όλα αυτά ίσως λυθούν με την κατασκευή των ηχοπετασμάτων σε λίγο διάστημα. Ο Σταθμός στην πόλη ήταν, είναι και θα είναι σημείο αναφοράς. Κάποτε περνούσαν από εκεί και τα βαγόνια που σήμερα βρίσκονται σ ένα «νεκροταφείο» έξω από την πόλη. Περασμένα μεγαλεία…
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
