Ας το περιτυλίξουμε! *

*του Νίκου Σαμαρά,

Λέκτορα του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Είχα καιρό να το επισκεφτώ. Σίγουρα, δεν το έκανα μέσα στο 2020. Έτσι, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο έχει προχωρήσει, στο σώμα του, η φθορά του χρόνου και του καιρού. Μια φωτογραφία, όμως, σε χθεσινή δημοσίευση του Γιώργου Τράντα, στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, μου σήμανε συναγερμό. Η Οικία Γερολυμάτου, επί της οδού Σεφέρη, στο ύψος της οδού Άρεως, «η παλαιότερη ‘εν ζωή’ κατοικία της πόλεως», κτίσμα παλαιότητας περίπου 150 ετών, κατά τον Νίκο Παπαθεοδώρου, έχει πια εμφανή σημάδια σοβαρού κινδύνου κατάρρευσης.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να γνωρίζει πως, σε κτήρια λασπόχτιστα, με ξυλόπηκτη τοιχοποιία ή με τοιχοποιία από ωμά πλιθιά, αχίλλειο πτέρνα τους αποτελεί η εισροή βρόχινου νερού, συνήθως, από κάποια κενά στα κεραμίδια της στέγης. Κι εδώ τέτοια σημάδια είναι, πλέον, εμφανή. Αν και το μέσο μηνιαίο ύψος βροχής, κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2020, δεν ξεπέρασε στη Λάρισα τα 55 χιλιοστά, εν τούτοις, οι 10 μέρες βροχής τον Οκτώβριο, 12 τον Νοέμβριο και 13 τον Δεκέμβριο, αποτελούν ιδανική συνθήκη δημιουργίας και συντήρησης μιας ύπουλης, προϊούσας φθοράς, ιδιαίτερα ανησυχητικής για ένα τέτοιο κτήριο. Είχαμε ακούσει, πως ο Δήμος Λαρισαίων, στην κυριότητα του οποίου ανήκει το κτήριο από το 1990, είχε έτοιμη πρόταση συντήρησής του και αναζητούσε πηγή χρηματοδότησης. Όμως, υπάρχει πια ο κίνδυνος, περιμένοντας τη συντήρηση, να χάσουμε το κτήριο.

του Νίκου Σαμαρά, Λέκτορα του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Προβλέπονται διάφορα μέτρα προστασίας και άρσης ετοιμορροπίας, τα οποία θα μπορούσαν να ληφθούν εν τω μεταξύ, πέραν της εικονιζόμενης περίφραξης για την προστασία περιοίκων και περαστικών. Πρώτη προτεραιότητα, όμως, αυτή τη στιγμή, η αποκατάσταση της στεγανότητας της στέγης. Όχι απαραίτητα με έργα μόνιμου χαρακτήρα, οπωσδήποτε όμως κατεπείγοντος. Θα μπορούσε, ας πούμε, ολόκληρη η στέγη να καλυφθεί με χοντρό νάιλον που θα δημιουργούσε συνθήκες απόλυτης στεγάνωσης. Αργότερα, κι όταν και οι τοίχοι θα έχουν στεγνώσει εντελώς, θα μπορούσε να περιτυλιχθεί ολόκληρο το κτήριο. Ίσως με μια έμμεση αναφορά στα ‘περιτυλιγμένα’ (wrapped) κτήρια των Christo και Jeanne-Claude, ανάμεσά τους η 400 ετών γέφυρα Pont Neuf στο Παρίσι (1985) και το 125 ετών Reichstag στο Βερολίνο (1995).

Εμείς ας περιτυλίξουμε το δικό μας με χοντρό νάιλον, ελάχιστου κόστος (υπάρχει σε ρολό με 6 μέτρα φάρδος, κατάλληλο για οικοδομικές εργασίες, και με κόστος αγοράς ανά κιλό λιγότερο από 4 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του Φ.Π.Α.). Οπωσδήποτε διαφανές όμως. Για να μη σκεπάσουμε, κι έτσι ξεχάσουμε, την υποχρέωση της πόλης απέναντι σ’ αυτό το σπάνιο τεκμήριο της ιστορικής μας κληρονομιάς, αλλά αντιθέτως, η ασυνήθιστη εικόνα του περιτυλιγμένου κτηρίου, με τον σαφή προσωρινό του χαρακτήρα, να μας βοηθάει να τη συνειδητοποιούμε ως εκκρεμότητα. Ως τη μέρα που θα ξεκινήσουν οι εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης.

https://www.facebook.com/photo?fbid=10225206556933010&set=pcb.10225206579133565