Την Κυριακή του Θωμά του 1979, διεκπεραίωσε στο στούντιο … 43 γάμους, με νούμερα προτεραιότητας για να καλύψει όλη τη ζήτηση, χρησιμοποιώντας 220 φιλμ των 120 φωτογραφιών το καθένα!
Του Μενέλαου Κατσαμπέλα
Ο Βασίλης Αγγλόπουλος, όταν ήταν μικρός, ήθελε να γίνει αρχιτέκτοντας και ζωγράφος, όταν μεγαλώσει. Και μπορεί αρχιτέκτονας να μην έγινε, δόμησε όμως με αρχιτεκτονική αρχοντιά την επαγγελματική του σταδιοδρομία στη φωτογραφία, φτάνοντας σήμερα να είναι ένας εικαστικός φωτογράφος, με έργο που θα το ζήλευαν και οι κορυφαίοι του είδους…
Η κουβέντα με τον Βασίλη Αγγλόπουλο είναι από μόνη της εντυπωσιακή. Συμπληρώνοντας πλέον 58 χρόνια στη δουλειά, καθώς ξεκίνησε στα 1963, δωδεκαετής μόλις, ως βοηθός στο φωτογραφείο του αείμνηστου Μίμη Γκουσγκούνη, έχει τόσες εμπειρίες να διηγηθεί, τις ιστορίες τόσων σημαντικών ανθρώπων να θυμηθεί, που ο χρόνος αποδεικνύεται πάντοτε λίγος.
Είναι και το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας ζωής, ελάχιστες φορές επέλεξε ο ίδιος να εκτεθεί στη δημοσιότητα, αυτός που έχει φωτογραφήσει χιλιάδες ανθρώπους, πολλούς διάσημους μεταξύ τους, έχει γυρίσει όχι μόνο μία φορά τον κόσμο, έχει διδαχθεί από τους καλύτερους και κολακεύεται να δηλώνει ότι πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες και δημιουργοί είναι φίλοι του.
Οι μαθήτριες που έγιναν νύφες
Φοιτούσε στο νυχτερινό σχολείο όταν ξεκίνησε παράλληλα να εργάζεται ως βοηθός φωτογράφου και δεν μπορούσε καλά καλά να μεταφέρει τον εξοπλισμό για την πρώτη βάφτιση που φωτογράφισε, αλλά έμαθε τόσο καλά την τέχνη – πάντα ως τέτοια λογάριαζε τη Φωτογραφία και ως καλλιτέχνη τον εαυτό του – που από την πρώτη του Lubitell το 1963 κατάφερε μερικά χρόνια αργότερα να ανοίξει το δικό του φωτογραφείο, επί της οδού Πανός στη Λάρισα, με τον συνεργάτη του, Πασχάλη Νάκα.
Εκείνη την εποχή, συνήθιζαν να φωτογραφίζουν τις μαθήτριες των γυμνασίων θηλέων κατά τη διάρκεια των εκδρομών τους στο Αλκαζάρ, κάνοντας τα πορτραίτα τους, γεμίζοντας μέχρι και 17 φίλμ, ήτοι περίπου 2.000 φωτογραφίες. Ακόμα θυμάται το πραγματικό πανηγύρι που γινόταν στο φωτογραφείο από εκατοντάδες κοπέλες που έρχονταν για να πάρουν τις φωτογραφίες τους, εκείνα τα περίφημα ποτραίτα του, απόλυτα καλλιτεχνικά και με ισορροπίες φωτός και σκιών μπροστά από την εποχή τους. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο, εξαιτίας και της άψογης συμπεριφοράς των δύο επαγγελματιών, ότι το πελατολόγιο που δημιουργήθηκε εκείνη την περίοδο, οι μαθήτριες των αρχών της δεκαετίας του ’70, διάλεξαν τον Βασίλη Αγγλόπουλο για φωτογράφο του γάμου τους αλλά και στα βαφτίσια των παιδιών τους!
Ακολούθησε η στρατιωτική του θητεία, όπου παρά τις δυσκολίες και τις επικίνδυνες αποστολές του τάγματός του στην άρση ναρκοπεδίων, δεν αποχωρίστηκε τη φωτογραφική του μηχανή, εκπαιδευόμενος συνέχεια στην τέχνη του.
Μετά τον στρατό αρχικά και με την επιστράτευση το 1974 στη συνέχεια, πέρασε μερικά δύσκολα χρόνια, μέσα στην ανέχεια, με την εξαίρεση μιας περιόδου που λειτούργησε μαγαζί στον Πλαταμώνα και είχε ως πελάτες του το πλήθος των στρατιωτών που υπηρετούσαν εκεί και τους Γιουγκοσλάβους τουρίστες που φωτογραφίζονταν μετά μανίας, φτάνοντας στο σημείο να στέλνει στην Αθήνα για εμφάνιση έως και 600 φιλμ την ημέρα!
Η σχέση του με τον Τάκη Τλούπα
Σε εκείνη την περιπετειώδη περίοδο της ζωής του, γνώρισε τον Τάκη Τλούπα, με τον οποίο τους συνέδεσε στενή, φιλική και στην πορεία οικογενειακή σχέση, μια σχέση που διατηρήθηκε μέχρι τις τελευταίες ώρες του κορυφαίου Λαρισαίου φωτογράφου. Ο Βασίλης Αγγλόπουλος θυμάται με συγκίνηση τις συζητήσεις τους, για την μεγάλη τους αγάπη, τη φωτογραφία, τις συμβουλές του, αλλά και τους περιπάτους και τα ταξίδια τους, για τα οποία η φωτογραφία υπήρξε μόνο το πρόσχημα, αφού και για τους δύο το ταξίδι είναι που αξίζει και όχι ο προορισμός.
Φυσικά, η σχέση των δύο φωτογράφων, εκτός από τα κοινά ενσταντανέ, έδωσε και πολλές φωτογραφίες του ενός από τον άλλο, κάποιες από τις οποίες ο Βασίλης επιδεικνύει με ειλικρινή περηφάνεια: Κι εκεί, ο σημερινός μας καλεσμένος, απεικονίζεται σε κάδρα που τα βλέπεις και αναγνωρίζεις ότι μόνο στον Τάκη Τλούπα μπορεί να ανήκουν. Το ξέρεις πριν δεις την υπογραφή του καλλιτέχνη, κάτω δεξιά στη φωτογραφία…
Η σπουδαία επαγγελματική του σταδιοδρομία
Από το 1975 μέχρι το 1986, ο Βασίλης Αγγλόπουλος λειτουργεί το φωτογραφείο του επί της Παπακυριαζή, στο κέντρο της Λάρισας, δημιουργημένο βάσει σχεδίου του αρχιτέκτονα Ανδρέα Παπαδημητρίου, με μία εντυπωσιακή διακόσμηση, το δικό του λογότυπο και το μότο: «Φωτογραφίες Β. Αγγλόπουλος – Ολοκάθαρη ζωή – Ζωή με λεπτομέρεια».
Από το φωτογραφείο του περνούν όλοι οι πολιτικοί παράγοντες της πόλης και όχι μόνο, βουλευτές, δήμαρχοι, νομάρχες, δημοτικοί σύμβουλοι, νομαρχιακοί σύμβουλοι και οι υποψήφιοι που δεν κατάφεραν τελικά να εκλεγούν! Το υπερσύγχρονο studio με τον φωτογραφικό εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, εκμεταλλεύονται οι Λαρισαίοι που θέλουν να αιχμαλωτίσουν τις σημαντικές στιγμές της ζωής τους. Τα Σαββατοκύριακα, μετά από τους γάμους, δημιουργείται μποτιλιάρισμα από τα αυτοκίνητα που φέρνουν τους νεόνυμφους!
Ο Βασίλης θυμάται χαρακτηριστικά την Κυριακή του Θωμά του 1979, όταν με τους βοηθούς του διεκπεραίωσε στο στούντιο … 43 γάμους, με νούμερα προτεραιότητας για να καλύψει όλη τη ζήτηση, χρησιμοποιώντας 220 φιλμ των 120 φωτογραφιών το καθένα! «Ήμουν ο καλύτερος πελάτης του εργαστηρίου της Kodak», σχολιάζει σήμερα…
Αργότερα, μετακόμισε σταδιακά από την Παπακυριαζή, στην Ασκληπιού κι ύστερα στα καταστήματα που λειτουργεί και σήμερα, επί της οδού Παναγούλη, ενώ το 2006 εγκαινίασε και την γκαλερί, στην οποία πραγματοποιήθηκαν πολλές εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής – των Κλεάνθη Χατζηνίκου, Κώστα Νταή, Βασίλη Πράπα, Κώστα Παπαργύρη, μεταξύ άλλων – και κοσμημάτων, που έφτασαν να την επισκέπτονται μέχρι και 1.000 άτομα.
Ένας εικαστικός φωτογράφος με περγαμηνές
Ο Βασίλης Αγγλόπουλος θεωρούσε εξαρχής τον εαυτό του καλλιτέχνη της φωτογραφίας. Υπήρξε μεν αυτοδίδακτος, αλλά από τη δεκαετία του ΄60 μάθαινε τα πάντα για την πορεία της φωτογραφίας σε τεχνικό αλλά και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, συμμετείχε σε πολλά διεθνή φωτογραφικά workshops ανά την Ευρώπη, μαθαίνοντας τεχνικές από τους κορυφαίους στο είδος τους φωτογράφους, οι οποίοι και αναγνώρισαν το δικό του ταλέντο, αλλά και τον βράβευσαν πολλές φορές.
Σήμερα, οι φωτογραφίες του είναι παράλληλα εικαστικές δημιουργίες προωθημένης έμπνευσης, αυτόνομα έργα άξια της μεγαλύτερης προσοχής.
Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του Βασίλη πορεύονταν παράλληλα με την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Υπήρξε από τους ιδρυτές της Φωτογραφικής Λέσχης Λάρισας, της Κινηματογραφικής Λέσχης Λάρισας, οπερατέρ και φωτογράφος σε ντοκιμαντέρ, ενώ αξέχαστη είναι η θητεία του ως φωτογράφος του Θεσσαλικού Θεάτρου, σε όλες του τις παραστάσεις από την ίδρυσή του μέχρι το 2018.
Η ενασχόλησή του με το θέατρο, ξεκίνησε το 1974, όταν γνώρισε στον Πλαταμώνα τον μέγιστο Μάνο Κατράκη που του έκανε την τιμή να επιτρέψει τη φωτογράφησή του στην παράσταση που ανέβαζε εκείνη την περίοδο. Λίγο αργότερα, αποδέχθηκε την πρόσκληση του Σεραφείμ Ντίνα να φωτογραφίσει την ιστορική πρώτη παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου και από τότε, οι περισσότερες από τις φωτογραφίες που εδώ και δεκαετίες γράφουν την ιστορία του Θεσσαλικού προέρχονται από κλικ της μηχανής του Βασίλη Αγγλόπουλου. Ο ίδιος ταξίδεψε και ανά την επικράτεια φωτογραφίζοντας την πορεία του ΔΗΠΕΘΕ της Λάρισας. Από αυτή την παράλληλη πορεία προέρχεται η αναγνώριση και ο σεβασμός που τρέφουν γι’ αυτόν και τη δουλειά του, όχι μόνο οι ιδρυτές και στυλοβάτες του Θεσσαλικού αλλά και πολλές τεράστιες μορφές της υποκριτικής τέχνης, όλοι αυτοί που τίμησαν κατά καιρούς με τις ερμηνείες τους τις παραστάσεις του.
Κάποιους από αυτούς ο Βασίλης Αγγλόπουλος θέλει να προβάλλει στον κόσμο και να τιμήσει, μέσω μιας σειράς ντοκιμαντέρ που σχεδιάζει να δημιουργήσει, σε ένα πρότζεκτ που θα μιλήσουμε γι’ αυτό όταν έρθει η ώρα. Ένα πρότζεκτ που αξίζει να περιέχει και τον ίδιο, λέμε τώρα εμείς…
Καρέ φωτογραφιών του από το παζάρι της Λάρισας τα οποία – για κάποιο λόγο – ζήτησε να μπουν οπωσδήποτε.
Καλλιτεχνικές φωτογραφίες του Βασίλη Αγγλόπουλου
Πηγή: ENTΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
