«Αυτή η συγκυρία µας δίνει τη δυνατότητα να ζήσουµε µία άλλη ζωή, πιο εσωτερική, που υπάρχει αλλά που ο σύγχρονος άνθρωπος έχει µάθει να την αγνοεί‘‘
• Συνέντευξη στον Μενέλαο Κατσαμπέλα
Ο ζωγράφος και γλύπτης, Κώστας Νταής, μπορεί να έζησε χρόνια μακριά από τη Λάρισα, φέρει όμως πάντα μέσα του την ομορφιά του γενέθλιου τόπου, συνδυασμένη με την παιδικότητά του, αλλά και με τη σημερινή, όχι και τόσο ενθαρρυντική εικόνα του. Στις μέρες μας ζει στη γενέθλια πόλη και δέχτηκε με ευχαρίστηση να απαντήσει στα ερωτήματά μας, για την πρόσφατη έκθεσή του στην πόλη (γκαλερί Μαργώνη), τη σημαντική εμπειρία του στις εργασίες αναστύλωσης της Ακρόπολης των Αθηνών, αλλά και για τη σημερινή νέα δοκιμασία που περνάει ο τόπος, για την οποία θεωρεί ότι θα μας κάνει να κοιτάξουμε προς τον εαυτό μας.
• Κύριε Νταή, απολαύσαμε πρόσφατα στη Λάρισα τις «Υδατογραφίες» σας. Ποιο αποτύπωμα σας άφησε η επαφή του έργου σας με το κοινό της γενέθλιας πόλης;
Η αποδοχή ήταν εγκάρδια από τούς συμπολίτες μου. Είδαν εικόνες πολύ οικίες να γίνονται έργα ζωγραφικής σε ένα απλό χαρτί με νερό και χρώμα, και είναι αυτή η λιτότητα και η αφαίρεση που πιστεύω ότι άγγιξε τον θεατή. Αυτό εξάλλου είναι που μας δίνει η τέχνη, την δυνατότητα να δούμε τη ζωή και τον κόσμο «αλλιώς».
• Η θεσσαλική γη ενυπάρχει στο έργο σας, αν και ζείτε πολλά χρόνια πια στην Αθήνα. Πρόκειται για αυτοαναφορές στην παιδική σας ηλικία ή κάτι άλλο;
Σε όλο το ζωγραφικό μου έργο ενυπάρχει πάντα ο γενέθλιος τόπος μου. Πάντα έβλεπα την φύση σαν να ήταν η πρώτη φορά. Προφανώς το γεγονός ότι ως παιδί μεγάλωσα μέσα σε αυτό το τοπίο καθόρισε το πώς έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητό μου. Με συγκλονίζουν τα πιο αυτονόητα φυσικά φαινόμενα, η βροχή, τα σύννεφα, η αστραπή, το χρώμα που παίρνει το βρεγμένο χώμα όταν το χτυπάει μία ακτίδα φωτός. Ένα σμήνος σπουργίτια που πετούν από πάνω σου όταν πλαγιάσεις. Το πώς προβάλλει ο Κίσσαβος την πυραμίδα της κορυφής του μέσα στην ομίχλη. Το χρυσό χιόνι του Ολύμπου που χρωματίζεται κατά την δύση. Όλα αυτά είναι θαύματα που μόνο η φύση τα δίνει. Όπως και ένα γυναικείο στήθος που βράχηκε σε μια πηγή την ώρα που σκύβει να δροσίσει το γυμνό κορμί τον θεσσαλικό Αύγουστο, με το φως να λούζει το τοπίο. Αυτά με συγκινούν πάντα, τα απλά πράγματα, όμως τόσο σπουδαία για την δική μου ψυχοσύνθεση.
• Ζούμε άλλη μία δύσκολη συγκυρία και μάλιστα βιώνουμε για πρώτη φορά καταστάσεις όπως η απαγόρευση κυκλοφορίας, μήπως και καταφέρουμε την ανάσχεση του αόρατου και σιωπηλού κορωνοϊού. Εδώ στη Λάρισα, όπως και στα υπόλοιπα αστικά κέντρα κυριαρχούν εικόνες ερημιάς το τελευταίο διάστημα. Πώς εισπράττει αυτές τις εικόνες ένας καλλιτέχνης το έργο του οποίου χαρακτηρίζεται από την απουσία ανθρώπινης φιγούρας;
Όλο αυτό μας δίνει μία ευκαιρία να κοιτάξουμε προς τον εαυτό μας. Να χαρούμε ένα βιβλίο, την μουσική, να παρατηρήσουμε την βροχή από το παράθυρο πέρα από την οχλαγωγία της καθημερινότητας στην οποία έχουμε όλοι συνηθίσει να ζούμε νομίζοντας ότι είμαστε όλοι μαζί αλλά στην ουσία είμαστε εντελώς μόνοι. Με άλλα λόγια, αυτή η συγκυρία μας δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε μία άλλη ζωή, πιο εσωτερική, που υπάρχει αλλά που ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μάθει να την αγνοεί.
• Με την ιδιότητά σας του μαρμαρογλύπτη είχατε την ευκαιρία να εργαστείτε στις εργασίες αναστύλωσης τις Ακρόπολης των Αθηνών. Πώς χαράζεται στο έργο σας αυτή η ευτυχής συνύπαρξη του αρχαίου με το σύγχρονο; Έχει η νεοελληνική κοινωνία τόσο ισχυρά θεμέλια;
Πράγματι, μου δόθηκε η μεγάλη αυτή χαρά και συγκίνηση να εργαστώ στο μεγαλύτερο μνημείο της ανθρωπότητας. Ένα μνημείο που είναι φτιαγμένο στα μέτρα του ανθρώπου και που ταυτόχρονα εκφράζει το απόγειο του ανθρώπινου πνεύματος. Αυτό όμως σου προκαλεί ταυτόχρονα -και άθελά του/σου- μια μεγάλη μελαγχολία όταν κάνεις την σύγκριση με το σήμερα και αισθάνεσαι την απόσταση του πολιτισμού και της αισθητικής που μας χωρίζει από το τότε. Έχουμε μάθει να είμαστε «περήφανοι» για τον πολιτισμό των προγόνων μας, τον οποίο αγνοούμε εκκωφαντικά. Δεν θα πω ότι έχω καταφέρει ως καλλιτέχνης να εσωκλείσω στο έργο μου το μεγαλείο της τέχνης τους. Αυτό όμως που κρατώ από την άμεση επαφή μου με τα ύψιστα αυτά δημιουργήματα είναι η βαθιά ανθρώπινη σοφία που απορρέει από κάθε κόκκο του μαρμάρου, από κάθε αρχιτεκτονικό μέλος που φυλάσσει μέσα του την γνώση όλου του κόσμου. Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουν ειπωθεί τα πάντα από τον Περικλή, από τον Όμηρο, απ’ τον Σωκράτη, σε εμάς δεν μένει παρά να τα κρατάμε φυλαχτό.
• Μπορεί η σύγχρονη ελληνική τέχνη να παίξει ρόλο παρηγορίας ή ανάτασης στον σημερινό Έλληνα που περνάει από κρίση σε κρίση, ψάχνοντας την καθημερινή του επιβίωση και μη έχοντας χρόνο ή νου για κάτι περισσότερο;
Δεν χρειάζεται καμία κρίση για να ανακαλύψεις την χαρά της τέχνης. Αυτός που συγκινείται από την τέχνη την αναζητά και βρίσκει σε αυτήν παρηγοριά και ανάταση ούτως ή άλλως, σε καιρούς κρίσης και σε καιρούς ευημερίας. Πόσοι από τους συμπολίτες μας σκέφτηκαν να επισκεφτούν κάποια έκθεση, ένα μουσείο ή την Δημοτική Πινακοθήκη για να αναζητήσουν ευχαρίστηση, λίγο φως εν μέσω μιας γκρίζας πραγματικότητας; Αντίθετα οι περισσότεροι θα μαραζώσουν μέσα στον αναγκαστικό εγκλεισμό τους για παράδειγμα και θα αναζητήσουν την μέρα που θα βγουν για καφέ στις πλατείες της πόλης. Καλός ο καφές, ευχάριστο το ζωντανό αστικό τοπίο της Λάρισας με τον κόσμο και τις πλατείες της, αλλά δεν μπορεί να είναι η μόνη χαρά στην καθημερινότητά μας, να χαρακτηρίζει την πόλη ολόκληρη και να αποτελεί λόγο για να καμαρώνουν οι πολίτες της.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
