Γράφει ο Μιχάλης Ι. Αργυρίδης
Ο αείμνηστος Δημήτρης Χριστόφιας (1946-2019), πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, εξέδωσε, το 2016, το βιβλίο «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία…» (ο τίτλος είναι στίχος του Άλκη Αλκαίου, από το ποίημα «Ρόζα» που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και το συμπεριέλαβε στον δίσκο «Στου αιώνα την παράγκα», με ερμηνευτή τον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο).
Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό – περιέχει αληθινές ιστορίες ζωής – και έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Διότι, ευρισκόμενο «στη μεθόριο ιστορίας και λογοτεχνίας», δίνει στη ζωή του συγγραφέα πλοκή. Μας αφήνει να ρίξουμε μια ματιά στο ντοκιμαντέρ της ζωής του.
Το ντοκιμαντέρ της ζωής του Δημήτρη Χριστόφια αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια, στους γονείς του, στις αδερφές του, στον δάσκαλό του, μεγάλο παιδαγωγό Κυριάκο Νεοκλέους, στη στρατιωτική του θητεία στην Εθνική Φρουρά, στην πρώτη συνάντηση με τον Εζεκία Παπαϊωάννου, τον εμβληματικό ηγέτη του Α.Κ.Ε.Λ., στον αδελφό του πατέρα του Αντρέα Δημήτρη, που εντόπισε το «ταλέντο» του στην πολιτική και του έδινε πολύτιμες συμβουλές, στη σύζυγό του Ελισάβετ, τον «φύλακα άγγελο» στο πλάι του για την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων υγείας, την πάντα απλή και προσιτή ως πρώτη κυρία, που βοήθησε τον απλό άνθρωπο, αλλά αντιμετώπισε τη χλεύη κάποιων κυριών των σαλονιών που τη χαρακτήριζαν «χωριάτισσα που μπήκε στο προεδρικό» (δεν ήταν, βλέπετε, του κατεστημένου η γυναίκα), στη φοίτησή του στην Κομματική Σχολή της Μόσχας, που ήταν οργανωμένη από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, στο φοβερό έγκλημα του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου, που διέπραξαν «οι εντολοδόχοι του Ν.Α.Τ.Ο., οι Χουντικοί, στο όνομα της ένωσης», στην τουρκική εισβολή, στο Κυπριακό, στα περί στρατηγικής και τακτικής, στα περί Γεωστρατηγικής, στη σχέση του με τον Εζεκία Παπαϊωάννου και την προώθησή του στο αξίωμα του Γενικού Γραμματέα του Α.Κ.Ε.Λ., στους Τουρκοκύπριους και την επαναπροσέγγιση Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων , στις διεθνείς σχέσεις του Λαϊκού Κινήματος της Κύπρου, στη συμβολή του Α.Κ.Ε.Λ. και του Λαϊκού Κινήματος στην ανάδειξη και την ανάπτυξη του πολιτισμού, στη μακρόχρονη φιλική, συντροφική και αδελφική σχέση του με τον μουσικοσυνθέτη Θάνο Μικρούτσικο, στη σχέση του με τους μουσικοσυνθέτες Μίκη Θεοδωράκη και Μάριο Τόκα, στη συνάντησή του με τον Φιντέλ Κάστρο, τον Ραούλ Κάστρο, τον Ούγκο Τσάβες, την Αλέιδα Γκεβάρα, κόρη του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, στην παρασημοφόρησή του από τη Λενινιστική Κομσομόλ της Σοβιετικής Ένωσης, από τον Πρόεδρο της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, με το Ανώτατο Παράσημο της Δημοκρατίας της Κούβας «Χοσέ Μαρτί», από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, από τον Ντμίτρι Μεντβέτεφ και από πολλούς άλλους ,στην περίοδο μετά το πραξικόπημα και την εισβολή και στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος , στην εκλογή Γιώργου Βασιλείου, στις ιδέες Γκάλι και στις προεδρικές εκλογές του 1993, στην εκλογή Γλαύκου Κληρίδη, στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, στην εκτροπή από το ορθό πλαίσιο διαπραγμάτευσης και λύσης του Κυπριακού που οδήγησε η πολιτική της κυβέρνησης Κληρίδη , στις διαβουλεύσεις με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, στη θητεία Χριστόφια ως Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων (2001-2008), στο σχέδιο Ανάν, στην κοινωνικο-οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου, στον τερματισμό της συνεργασίας Τάσσου Παπαδόπουλου και Α.Κ.Ε.Λ., στην υποψηφιότητα Δημήτρη Χριστόφια για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην πενταετή διακυβέρνηση του Α.Κ.Ε.Λ. (2008-2013), στο Μαρί, στη στάση των Μ.Μ.Ε. κατά τη διακυβέρνηση Χριστόφια, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην Κυπριακή Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το ντοκιμαντέρ της ζωής του Δημήτρη Χριστόφια τελειώνει με ένα απόσπασμα από το υπέροχο μυθιστόρημα του σοβιετικού συγγραφέα Νικολάι Οστρόφσκι, «Πώς δενότανε τ΄ατσάλι». Το απόσπασμα ταιριάζει απόλυτα με την άποψη του Χριστόφια «για το πέρασμα του ανθρώπου από τη ζωή».
«Το πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι, που να μην τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τα ΄ζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει πεθαίνοντας να πει: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου- στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας».
Στο ντοκιμαντέρ της ζωής του Δημήτρη Χριστόφια παρακολουθούμε την πορεία ενός εργατόπαιδου, ενός φτωχόπαιδου, από το Δίκωμο, το κεφαλοχώρι της επαρχίας Κερύνειας, έως τον θώκο του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας που ορισμένοι θεωρούσαν ότι «κατέχουν τίτλο ιδιοκτησίας του από καταβολής Κυπριακής Δημοκρατίας» και ότι θα τον έχουν για πάντα. Αυτό το εργατόπαιδο, αυτό το φτωχόπαιδο βγήκε, κι αυτό λέει πολλά, από τα σπλάχνα του Κόμματος των Εργαζομένων, του Ανορθωτικού Κόμματος του Εργαζόμενου Λαού (Α.Κ.Ε.Λ.)!
Το εξώφυλλο του βιβλίου «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία…» κοσμεί ένα εντυπωσιακό χαρακτικό του Χαμπή Τσαγγάρη, ο οποίος με το πολυσήμαντο έργο του, έβαλε το χωριό του, τα Πλατανίσκια – όπου ίδρυσε τη Σχολή Χαρακτικής Χαμπή και το Μουσείο Χαρακτικής Χαμπή, που αποτελούν σημείο αναφοράς, με διεθνή εμβέλεια και αναγνώριση -, και την Κύπρο στον παγκόσμιο πολιτιστικό χάρτη.
Το χαρακτικό του Χαμπή Τσαγγάρη συμπυκνώνει τον αγώνα που έδωσε ο Δημήτρης Χριστόφιας, πλάι στον εργαζόμενο λαό, για να γίνει πράξη «η πιο ανθρωποκεντρική και κοσμοκεντρική ιδεολογία» που ασπάστηκε. Για αυτόν τον λόγο, ο Μαρξ απεικονίζεται στο χαρακτικό ως επικεφαλής του πλήθους που διαδηλώνει μαχητικά!
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
