«Οι Αλεξανδρινές»
Δέσποινα Χατζή, «Οι Αλεξανδρινές. Η ζωή στη Νειλοχώρα», μυθιστόρημα, εκδόσεις Μίνωας, σσ. 639. Μετά τη μεγάλη επιτυχία της «Σμαρώς», που έφτασε τα 7.000 αντίτυπα, η Δέσποινα Χατζή επιστρέφει με ένα μυθιστόρημα ανάμεσα σε δυο διαδοχικούς παγκόσμιους πολέμους, που σκιαγραφεί τη ζωή των Ελλήνων στη χώρα του Νείλου και την εμβληματική Αλεξάνδρεα, την πόλη της Μπελ Επόκ, των αντιθέσεων, των εστέτ, των μποέμ, των εμπόρων, των διανοούμενων, της φτώχειας και των χαμαιτυπείων.
Αλεξάνδρεια 1905. Ο Αγαμέμνονας και η Ουρανία Βρανά ζουν υπό την κηδεμονία του θείου τους και της Γαλλίδας συζύγου του. Λίγο πριν ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος, ο ευφυής Αγαμέμνονας υψώνει το ανάστημά του στην αλεξανδρινή εμπορική κοινότητα, ενώ ο γάμος του με τη γοητευτική Σμυρνιά Αναστασία Γιάσογλου επισφραγίζει την πολυπόθητη ευτυχία. Η αδελφή του Αγαμέμνονα, Ουρανία, μετά τον αδιέξοδο έρωτά της μ’ έναν νεαρό Αιγύπτιο και τον άτυχο γάμο της, γίνεται ένθερμη υποστηρίκτρια της Huda Shaarawi, στέλνοντας ένα μήνυμα εθνικής και φεμινιστικής αφύπνισης σε μια πανσπερμία γυναικών. Η επαναστατική της φύση την οδηγεί στην Ελλάδα του Μεταξά, αφήνοντας στην Αλεξάνδρεια, στα έμπιστα χέρια του αδελφού της, τη μεγάλη της κόρη Αικατερίνη. Ένας νέος κύκλος ζωής ξεκινά για την Αικατερίνη με φόντο τα οδυνηρά γεγονότα του Β Παγκοσμίου.
Μισόν αιώνα μετά, η αρχαιολόγος Κλειώ Αντύπα, κόρη της Αικατερίνης, καλείται να εργαστεί στο Κάιρο προσκεκλημένη του Ιταλού αρχαιολόγου Φάμπιο Σορεντίνο. Η επίσκεψη «στις γειτονιές τις ίδιες» της καβαφικής Αλεξάνδρειας φέρνει στο φως ένα γεγονός που έλαβε χώρα στη μάχη του Ελ Αλαμέιν το 1942, ικανό να λυτρώσει τρεις γενιές γυναικών. Μέσα από μια μυθιστορηματική αναδρομή σε δύο διαδοχικούς παγκόσμιους πολέμους σκιαγραφείται η ζωή των Ελλήνων στη χώρα του Νείλου και την εμβληματική Αλεξάνδρεια. Την πόλη της Μπελ Επόκ, των αντιθέσεων, των εστέτ, των μποέμ, των εμπόρων, των διανοούμενων, της φτώχειας και των χαμαιτυπείων.
«Μόνοι στον κόσμο»
Σώτη Τριανταφύλλου, «Μόνοι στον κόσμο», Ευρωπαίοι συγγραφείς, εκδόσεις Πατάκη, σσ. 554.
Είναι άραγε οι Αµερικανοί από τον Άρη και οι Ευρωπαίοι από την Αφροδίτη; Mήπως ο αντιαµερικανισµός είναι νοµιµοποιηµένος ρατσισµός; Ή µήπως πρόκειται για κάτι ανύπαρκτο, για µια κατασκευή των Αµερικανών υπερπατριωτών που δεν δέχονται κριτική και δεν παίρνουν από λόγια; Πολλοί αποδίδουν την ευρωπαϊκή εχθρότητα εναντίον των ΗΠΑ στον φθόνο και θεωρούν τον «εξαµερικανισµό» άριστη µορφή εκσυγχρονισµού. Πράγµατι, σε πολλές περιπτώσεις, ο αντιαµερικανισµός είναι µια σειρά από στερεότυπα, προκαταλήψεις και υπεραπλουστευµένες, συνήθως ανακριβείς, πληροφορίες: το πρόβληµα στις κοινωνίες µας είναι ότι όλες οι παρεξηγήσεις, αν και συνιστούν ψεύτικες ιδέες, παραµένουν αληθινά γεγονότα.
Τα αρνητικά αισθήµατα µαζί µε κάθε λογής φαντασιώσεις για την Αµερική χρονολογούνται από την ανακάλυψη του Νέου Κόσµου· από τότε που ο Κολόµβος µετέφερε την εικόνα ενός ελκυστικού πρωτογονισµού στον οποίο απέδιδε ταυτοχρόνως στοιχεία εκφυλισµού. Και προτού ο Νέος Κόσµος εξελιχθεί στις Ηνωµένες Πολιτείες και στη συνέχεια σε παγκόσµια δύναµη –«υπερδύναµη»-, η Ευρώπη ένιωθε ένα είδος ανηµπόριας που πήγαζε από την ίδια: η Αµερική φάνταζε σαν ένας απειλητικός νεόπλουτος που ανέβαινε γοργά στην παγκόσµιακλίµακα. Αυτά τα αισθήµατα δεν ήταν πάντοτε ξεκάθαρα και χωρίς αµφισηµία: πολλοί Ευρωπαίοι ταλαντεύονταν ανάµεσα στην ανησυχία και στο θάµβος, ενώ άλλοι έβλεπαν την Αµερική σαν το ιδανικό καταφύγιο από την ευρωπαϊκή στενότητα, τις ασφυκτικές παραδόσεις και τα αυταρχικά καθεστώτα.
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
