Με το σημείωμα αυτό κλείνει ο δεύτερος κύκλος τής ζωής τού «ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ». Ο πρώτος, στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» είχε ξεκινήσει το 1982 και είχε κλείσει τον Σεπτέμβριο του 1986, όταν ανέλαβα να οργανώσω και να εκδώσω το μηνιαίο περιοδικό «Θεσσαλικές Επιλογές», που ξεκίνησε τη ζωή του στις 28-10-1986. Τότε το «ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ» ήταν καθημερινό, τους πρώτους μήνες στην 3η σελίδα και στη συνέχεια στην 1η.
Ο δεύτερος κύκλος ξεκίνησε το 2013 με την έκδοση της παρούσας εφημερίδας, της Larissa net, ως μια άμισθη συνεργασία. Παρέμεινα πιστός στο ραντεβού της Παρασκευής, θεωρώντας τιμή μου που είχα τους δικούς μου αναγνώστες, όσοι και να ήταν αυτοί. Πλέον ο κύκλος κλείνει.
Όλα τα χρόνια τής δημοσιογραφικής μου πορείας ήμουν απέναντι από τις εξουσίες. Θεωρία μου είναι πως ο δημοσιογράφος πρέπει να ελέγχει, να μην προσκυνά, να μην γλείφει ό,τι του ρίχνουν και αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, ν’ αλλάζει δουλειά. Δημοσιογραφία και αφεντικογραφία δεν συμβιβάζονται. Το δεύτερο είναι στήσιμο στα τέσσερα. Χρησιμοποιώ μια φράση του εθνικού μας καραγκιόζη σε νεότερη έκδοση.
Επιστρέφω στο ηλεκτρονικό μου αρχείο. Παρασκευή, 17 – 12 – 2013 έγραφα με τίτλο «Τα Χριστούγεννα της εξαθλίωσης». Πρωθυπουργός τής χώρας ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Η επίθεση ήταν ανελέητη. Θυμάμαι πως κάποιοι φίλοι μου είχαν πει: Όχι έτσι. Γίνε λίγο πιο διαλλακτικός. Δεν έγινα. Γιατί με πονούσε η κατάσταση της χώρας, γιατί έβλεπα πως οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί, δεν τηρούνταν.
Τον κ. Αντώνη Σαμαρά διαδέχθηκε ο κ. Αλέξης Τσίπρας, σε μια στιγμή που ο πρώτος εξισορροπούσε την κατάσταση και προχωρούσε με σταθερά βήματα σε μια θετικότερη κατάσταση. Η έξοδος από τα μνημόνια ήταν πλέον μια ανάσα.
Ο νέος πρωθυπουργός (η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική του) υπήρξε ο ολετήρας όλων. Σε βαθμό απίστευτο και ανυπολόγιστο. Η οικονομική καταβαράθρωση υπήρξε πρωτοφανής. Παράλληλα, από τον σάκο της προπαγάνδας, έκανε ό,τι πιο αντεθνικό μπορούσε να κάνει: Δίχασε τον ελληνικό λαό, σε βαθμό ίσως ανίατο. Είμαι απέναντί του και θα είμαι, ελέγχοντας κάθε πράξη της εξουσίας του. Αυτό, βεβαίως, αφορά εμένα. Όχι τους αναγνώστες.
Ο χρόνος που φεύγει, μας αφήνει «κληρονομιά» πολλά δεινά. Χειρότερο όλων θεωρώ την καταστροφή στο Μάτι και την, στη συνέχεια, διαχείρισή της. Εκατό νεκροί είναι πολλοί. Και τόσο τεράστια – αισχρά – ψέματα είναι ασυγχώρητα.
Ένας πρωθυπουργός, πέντε ώρες μετά την καταστροφή και τους θανάτους, δηλώνει πως κανείς δεν έχει ευθύνη, αλλά και πως δεν γνωρίζει κάτι για θύματα. Το πρώτο, το κατανοώ. Όχι, δεν έχει ευθύνη ο πρωθυπουργός που μια φωτιά ανεξέλεγκτη κατακαίει εκατό ανθρώπους. Κανείς δεν έχει απαίτηση από τον πρωθυπουργό του να πάρει τη μάνικα και να τρέξει στο πύρινο μέτωπο. Έχει απαίτηση όμως να πει την αλήθεια. Πως ίσως υπήρξε ολιγωρία από μέρους των αρμοδίων, πως ίσως δεν δούλεψε καλά ο κρατικός μηχανισμός. Πως θα ερευνηθούν και θα αποδοθούν τάχιστα οι ευθύνες. Τίποτα απ’ αυτά. Αντιθέτως: πυροβολεί τον δημοσιογράφο που αποκαλύπτει κάποια παρασκήνια. Πάει πολύ. Το ηθικό ανάστημα του άντρα είναι στο υπέδαφος.
Δεινή επίσης κληρονομιά, η επαίσχυντη και εθνοπροδοτική συμφωνία των Πρεσπών, με όλη την ιλαρή της παράσταση. Ένα όνομα, μια ιστορία, μια αντίληψη πατρίδας, επιβεβαιωμένης ιστορικά από τον 8ο αιώνα π. Χ. χαρίζεται στους Σλαυοβούλγαρους που έφτασαν στην περιοχή τον 7ο αιώνα μ. Χ., δηλαδή 1.500 χρόνια μετά. Μια υπόθεση για την οποία χύθηκε πολύ αίμα με την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μένει κατ’ ουσίαν ανυπεράσπιστη. Οι υπέρμαχοί της διεθνιστές έχουν τα ίδια ψυχικά χαρακτηριστικά των Ταγματασφαλιτών που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές. Το μέλλον θα δείξει το μέγεθος της απάτης, ή έστω της αυταπάτης. Είθε να διαψευσθώ.
Από τα κοινωνικά δεδομένα, δεν μπορώ να μην αναφέρω αυτό που πλήγωσε βάναυσα και την κοινωνία και την υπόσταση της Γυναίκας: Τον βιασμό και τη δολοφονία τής φοιτήτριας στη Ρόδο. Χρειάζονται σελίδες για ν’ αναλυθεί το γεγονός. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως η σιωπή μου έχει χρώμα κατάμαυρο.
Ένα «αντίο» στους αναγνώστες μου. Τους βεβαιώνω πως δεν χρηματίστηκα, πως δεν συμβιβάστηκα, πως διαφύλαξα την αξιοπρέπειά μου. Ήταν μια στάση ζωής που μου τη δίδαξαν μεγάλοι δάσκαλοι: Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, ο Κώστας Τσιρόπουλος, ο Αλέξανδρος Τσιριντάνης, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και άλλοι.
Πλέον μέσα από το διαδίκτυο θα διατυπώνω τις απόψεις μου. Ίσως εκεί να νιώθω λιγότερη μοναξιά.
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
