Είμαι αναχρονιστικός. Το γνωρίζω. Κάποιοι με χαρακτηρίζουν και γεροπαράξενο. Το δέχομαι. Αλλά, όλο αυτό το σκηνικό, που με περιβάλει, μόνο Χριστούγεννα δεν μυρίζει στα δικά μου ‘‘ρουθούνια’’. Ούτε που θυμίζει πως περιμένουμε τη μεγαλύτερη γιορτή τού χριστιανικού κόσμου. Μια μασκαράτα, ναι, περιμένουμε, μια διέξοδο στη μιζέρια μας, ναι, πρόσκαιρη βεβαίως, κάτι σαν πυροτέχνημα…
Καμιά σχέση με τη θρησκευτικότητα, καμιά σχέση με το μήνυμα της αγάπης και της ειρήνης, με την ταπεινότητα και τη σύμπνοια. Απών ο συνάνθρωπος. Παρόντα, τα φωτισμένα δέντρα, τα δώρα, οι γιορτινές εμφανίσεις που πρέπει να είναι λαμπερές, οι αποδράσεις σε χειμερινούς προορισμούς, τα ρεβεγιόν. Και στον απόηχο όλων αυτών, οι εκκλησίες.
Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές, και τα συσσίτια αγάπης που οργανώνουν, σε καθημερινή βάση, και όχι μόνο για τα Χριστούγεννα, και τις άλλες μέρες των γιορτών. Ευτυχώς που υπάρχουν ιερείς, που καλούν σε εκστρατείες αγάπης, που κινητοποιούν τους πλέον ευαίσθητους, που λειτουργούν ως ασπίδα στην πείνα και στο κρύο.
Η θρησκευτικότητα της γιορτής όλο και πιο μακριά. Ό,τι έχει απομείνει οφείλεται στην παράδοση, ή σχεδόν. Οφείλεται στις αναμνήσεις τής παιδικής ηλικίας. Οφείλεται σε μια συνήθεια, που εκφράζει και μια ευλάβεια απέναντι σε όσα κάποιοι γονείς και κάποιοι δάσκαλοι, μας άφησαν… Μέχρι εκεί.
Γελάω πικρά με τις εικόνες και τα θεατρινίστικα καμώματα. Δήμαρχοι που δηλώνουν άθεοι, αλλά και οι κουστωδίες τους, που χλευάζουν τους χριστιανούς (τις άλλες ημέρες), ανάβουν και καμαρώνουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα τής περιοχής τους, διοργανώνουν χριστουγεννιάτικες γιορτές, εύχονται ‘‘χρόνια πολλά’’. Κι άμα λάχει, για γκλαμουριά, φέρνουμε και μια αοιδό, γεμάτη… θρησκευτικότητα, να ρίξει καναδυο ζεμπεκιές και ν’ ανάψει και τα λαμπιόνια.
‘‘Παράγοντες’’ της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής ζωής τού τόπου, διατυπώνουν ευχές, εκπέμπουν δηλώσεις, μιλούν για μηνύματα «με την ευκαιρία της γιορτής», στα οποία ουδέποτε πίστεψαν, φροντίζοντας να έχουν στραμμένη στον φακό τη γωνία τού προσώπου τους που ‘‘γράφει’’ καλύτερα… Να είχαμε να λέμε…
«Καλά τα είπα;»
«Τέλεια κύριε βουλευτά!»
«Ωραία. Πάμε και στον Δεσπότη τώρα, να βγάλουμε κι εκεί μια φωτογραφία…»
«Να προλάβουμε και το Γηροκομείο…»
«Έχουμε τρέξιμο μέχρι το μεσημέρι…»
Χριστούγεννα και τρέξιμο… Πώς να τα προλάβεις όλα; Εδώ δεν τα προλαβαίνουν οι κοινοί θνητοί (που έχουν λιγότερες υποχρεώσεις), θα τα προλάβουν οι ‘‘παράγοντες’’; Οι λίστες είναι έτοιμες από μέρες, τα δρομολόγια χρονομετρημένα. Οι επισκέψεις μελετημένες. Και ποιες φωτογραφίες θα δώσουμε στα μήντια, μετά. Το κουστούμι, η γραβάτα (με ή χωρίς, εξαρτάται από την κομματική ένταξη), το ταγιέρ… Ναι, ντε, όλα μελετημένα. Λες και ο Χριστός εξαρτά τη γέννησή Του από τη δική τους φάτσα. Οι υποκριτές…
Δεν είναι υποκριτές; Τι είναι; Γελωτοποιοί; Μεταμοντέρνοι εκπορνευόμενοι; Θεομπαίχτες; Απ’ όλα και κάτι παραπάνω, αφού σε καμιά Γέννηση δεν πιστεύουν, και κανέναν Χριστό δεν σέβονται. Θεός τους είναι η εξουσία, είναι το χρήμα, είναι η φιγούρα τους, είναι το δήθεν. Λαμπιόνια και γόβα στιλέτο. «Merry Christmas» και δυο κουτιά μελομακάρονα για τους άστεγους. Και το βράδυ ‘‘μπαρότσαρκα’’ στα πιο ‘‘in’’ στέκια, ‘‘να μας δούνε ντε’’ και ‘‘να δούμε τι παίζει…’’
Όχι, τα Χριστούγεννα δεν είναι εδώ. Ούτε και θα έρθουν σε δρόμους, πλατείες, μαγαζιά που στολίστηκαν.
Ίσως να είναι κάπου αλλού, σε κάποιον ναό που οι ιερείς θα μοιράσουν αθόρυβα κάποια πακέτα με τρόφιμα, σε κάποια στέκια περίθαλψης αστέγων, που κάποιοι θα σπεύσουν ή να προσφέρουν την αγάπη τους, ή να μαγειρέψουν, σε κάποια γηροκομεία που απαλύνουν τη μοναξιά των ηλικιωμένων, σε κάποια νοσοκομεία που γιατροί και νοσηλευτές/τριες δίνουν τον δικό τους αγώνα για την ανακούφιση του πόνου. Ίσως…
Σίγουρα θα είναι σε κοινότητες που περιθάλπουν παιδιά, που προστατεύουν θύματα της αγριότητας των ενήλικων της κοινωνίας μας. Θα είναι εκεί που δεν ισχύουν τίτλοι και προσφωνήσεις, εκεί που η ευλάβεια μετριέται με την αυταπάρνηση και την ταπείνωση, εκεί που λίγοι δίνουν τα πάντα για τους πολλούς…
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
