Της Φανής Δουρδούρα – Σδράλη
Ο πολυάσχολος και πολυτάλαντος Λαρισαίος ηθοποιός Άρης Βέβης μιλάει στην larissanet λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του F*cking Men μια από τις δύο παραστάσεις που συμμετέχει αυτή την χρονιά. Πήτερ Παν και F*cking Men δυο διαφορετικές παραστάσεις, από την αθωότητα στον έρωτα που συνδέονται μαζί με την συνειδητότητα.Το παιδί που υπάρχει μέσα μας μένει για πάντα, χάνεται ή βρίσκει τρόπο να ισορροπεί; Ο Άρης Βέβης δίνει τις απαντήσεις.
Πως αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; Τι σε ώθησε στο θέατρο;
Νομίζω ότι πάντα το ένιωθα σαν ένα μικρόβιο. Θυμάμαι όταν ήμουν 5-6 ετών πώς έκοβα τις φιγούρες από τα παραμύθια και έκανα πως επικοινωνούν μεταξύ τους ή αυτά που έβλεπα από τα παιδικά και στη συνέχεια έμπαινα σε μια διαδικασία να τα κάνω. Υπήρχε πάντα η ανάγκη να εκφραστώ μέσα από αυτό μέχρι που έκανα διασκευή την «Παναγία των Παρισίων» και το παίξαμε με φίλους στον ακάλυπτο. Και επειδή πήγε καλά μετά ήθελα να κάνω και τον «Αλαντίν», αλλά ο πατέρας μου με έγραψε σε ένα θεατρικό εργαστήρι.
Στο λύκειο του είπα πως θα τελειώσω και θα πάω σε δραματική σχολή. Το θέατρο είναι ένας τελείως άλλος κύκλος από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Έχω πιάσει τον εαυτό μου συνεχώς να αναρωτιέται τί είναι αυτό που με ωθεί στο θέατρο. Νομίζω είναι η ανάγκη να επικοινωνήσω εμένα μέσα από αυτό και με τους συναδέλφους, αλλά και με το κοινό. Να βρω τον τρόπο που μπορούμε να χτίσουμε γέφυρες ώστε να έρθουμε πιο κοντά.
F*cking Men ένα έργο που μέσα από το βλέμμα της ομοφυλοφιλίας μιλάει για τα συναισθήματα που ξεπερνούν τα φύλα και τα φύλα ξεπερνούν τον εαυτό τους. Πως ξεκίνησε αυτή η συνεργασία;
Είδα την οντισιόν και έστειλα. Ήμουν πολύ θερμός σε όλο αυτό το εγχείρημα της παράστασης γιατί όντως στην ουσία ασχολείται με το πώς μπορούμε να σχετιστούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας και τι σημαίνει σχετίζομαι, στο τι σημαίνει αγαπάω έναν άλλο άνθρωπο. Και τι ζητάω από αυτόν και τι θέλω να δώσω σε αυτόν, νομίζω ότι ενώ στην ουσία ασχολείται με το κομμάτι του ομόφυλου έρωτα μεταξύ των ανδρών βλέπεις ανθρώπους να πασχίζουν και να προσπαθούν να βρουν ένα κοινό σημείο όπου θα μπορούν να συνυπάρξουν και ίσως να γίνουν ένα.
Από το F*cking Men στον Πήτερ Παν, από τον έρωτα στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Πόσο εύκολη είναι για εσένα αυτή η εναλλαγή ρόλων;
Παρόλο που και το F*cking Men είναι ένα προκλητικό και τολμηρό έργο νομίζω ότι το αντιμετωπίζει με την αθωότητα που θα το έβλεπε και ένα παιδί, που θα έχει να παίξει ας πούμε με τα τουβλάκια του και με την καθαρή πρόθεση πίσω από αυτό και την συνειδητότητα. Γιατί συνειδητά αυτή την στιγμή κάνω τον Τζον από τον Πήτερ Παν και την άλλη στιγμή κάνω τον Πέτρο από το F*cking Men μέχρι τώρα νομίζω ότι το κλειδί βρίσκεται στην συνειδητότητα.
«Πήτερ Παν», το αιώνιο παιδί που αρνείται να μεγαλώσει, θεωρείς ότι αυτή η παιδικότητα υπάρχει μέσα μας για πάντα;
Πρόσφατα διάβασα ένα απόφθεγμα που λέει να προσπαθήσεις να πεθάνεις νέος όσο πιο αργά γίνεται. Θεωρώ ότι για να διατηρήσεις μέσα σου αυτό το παιδί που λένε, μπορεί να μεταφραστεί με πολλούς τρόπους. Είναι η ανάγκη να γνωρίσεις καινούργια άτομα, καινούργιες καταστάσεις. Αυτή η ακόρεστη ανάγκη να μην πεις ότι αυτός είναι ο κόσμος και εγω ξέρω σίγουρα οτι αυτός είναι και έτσι λειτουργεί. Είναι περίεργο από την στιγμή που είσαι κομμάτι αυτού του κόσμου να συμπεριφέρεσαι και σαν να είσαι εκτός αυτού. Θεωρώ πως είναι ωραίο να διατηρήσεις το παιδί μέσα σου, αλλά επίσης θεωρώ ωραίο να πάρεις την ευθύνη της ύπαρξής σου αν αυτό ισοδυναμεί με την λέξη ωριμότητα. Να βρείς την ισορροπία μέσα σε αυτό.
Εκτός από το «F*cking Men» και τον «Πήτερ Παν» ποιά είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Προς το παρόν οι παραστάσεις παίρνουν μεγάλο κομμάτι της ημέρας μου και της ενέργειάς μου και το χαίρομαι ώστε δεν μπορώ να πω πως αυτή τη στιγμή έχω κάποια συγκεκριμένα σχέδια. Σίγουρα ένας στόχος, εάν μπορώ να πω σαν βάση σχεδίου, είναι το τι θα έρθει μετά από αυτό για να με πάει ακόμα παρακάτω να με εξελίξει και να συνεχίσει κάπως εσαεί όλο αυτό.
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
