Του Νίκου Ασπρούδη
«Σφαγιάστηκε» στην Ξάνθη η ΑΕΛ και υποχρεώθηκε σε μία ήττα που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, έφερε σειρά αποκαλύψεων, ανακοινώσεων, δηλώσεων και γενικά μία μίνι-αναταραχή στα ήδη «ταραγμένα νερά» τούτης της πόλης.
Δυστυχώς όμως όχι τόσο έντονη όσο θα περίμενε ο οποιοσδήποτε εκτός Λάρισας, που θα ανέμενε έναν γενικό ξεσηκωμό με στόχο την αποφυγή ανάλογων περιστατικών στο μέλλον, αν και στο ελληνικό ποδόσφαιρο να προσδοκάς μία καλυτέρευση των πραγμάτων μοιάζει με ουτοπία.
Πολύ γρήγορα η όποια αγανάκτηση «ξεφούσκωσε» και οι ρυθμοί επέστρεψαν στα φυσιολογικά τους καταδεικνύοντας ότι η ΑΕΛ έχει χάσει την επαφή της με τη μεγάλη της βάση, εκεί που θα μπορούσε να αναζητήσει ένα «αποκούμπι» σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Όχι ότι δεν πονάνε οι Λαρισαίοι φίλαθλοι, τουναντίον, όμως δείχνουν ότι αυτό το «δέσιμο» που υπήρχε παλαιότερα δεν υφίσταται πλέον και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και από τις κόκκινες και από τις κίτρινες και από τον ίδιο τον Λάμπρου.
Η ΑΕΛ χωρίς τους φιλάθλους της είναι σα να απεμπολεί το τεράστιο πλεονέκτημά της έναντι των αντιπάλων της και να αποδέχεται τη μεταστροφή της σ’ ένα club που θα ανήκει στα «μικρομεσαία στρώματα», όχι από οικονομικής άποψης, αλλά από άποψης δυναμικής.
Θυμίζει πλέον η κατάσταση κάτι από τα λεγόμενα «πέτρινα χρόνια» που όλοι μας θυμόμαστε και πόσο διήρκησαν αλλά και πόσο «στοίχισαν» στη «Βασίλισσα» και κυρίως τι της άφησαν.
Για τους αισιόδοξους πάντα θα υπάρχει η λύση στο πρόβλημα έστω και με πολύ κόπο και ιδρώτα. Και πάνω στην αισιοδοξία, τη σύνεση και την ηρεμία καλείται πλέον να επενδύσει η ομάδα.
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
