Αντί το προηγούμενο διάστημα η πόλη να βρίσκεται σ’ έναν δημιουργικό «αναβρασμό» με αφορμή την αναμέτρηση της ημιτελικής φάσης του Κυπέλλου, βρέθηκε και πάλι σ’ έναν «αναβρασμό» μεν, καταστροφικό δε…
Δυστυχώς, για την ΑΕΛ και μόνο, κανένα «ξίφος» δεν δείχνει έτοιμο να μπει στο θηκάρι του στην παρούσα φάση, τουναντίον κραδένεται ωσάν το μοναδικό επιχείρημα που μπορούμε να καταθέσουμε σε μία «μάχη» που είναι γνωστό το «θύμα» της. Η ΑΕΛ μπορεί αγωνιστικά να κάνει μικρά βήματα προόδου, όμως δεν έχει αυτό το «συναίσθημα» που έβγαζε όλες εκείνες τις χρονιές της επιστροφής της.
Και αν νομίζετε ότι θα γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου πίσω για να καταμερίσουμε ευθύνες, να ξέρετε ότι δεν θα το κάνουμε. Αυτές θα καταμεριστούν από την ίδια την ιστορία και φυσικά από την ίδια την καθημερινότητα. Απλά παρατηρούμε καθημερινά την διατηρήση – τουλάχιστον – ενός αρνητικού κλίματος για την ΑΕΛ που φυσικά έχει αντίκτυπο στη νέα γενιά.
Αυτή που μεγαλώνει μαθαίνοντας το λάθος τρόπο να στέκεται – αν σταθεί – δίπλα στην ομάδα της πόλης. Και αν αυτό δεν αλλάξει θα είμαστε υπεύθυνοι όλοι, είτε μετέχουμε είτε όχι στη διαμόρφωση και διατήρηση αυτού του κλίματος.
Χρειάζονται θυσίες, το ερώτημα είναι ποιος θα τις κάνει… Θυσίες όχι στα λόγια, αλλά στα έργα, εκεί που δυστυχώς πάσχουμε. Εκεί που περιμένουμε το παραμικρό λάθος του άλλου, όχι για να τον βοηθήσουμε να το διορθώσει, αλλά για να τον στήσουμε στον τοίχο… Όλες οι πλευρές…
Και σκεφτείτε μόνο τούτο, ότι μιλάμε για την ΑΕΛ και μιλάμε για «πλευρές»…
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
