Του Σωτήρη Παστάκα
«Τη σύνταξη θα τη φάω στη Βραζιλία», μου είπε ο Δαμιανός μόλις μπήκα στο γραφείο του. Είχα πάει να επισκεφτώ έναν ασθενή μου κι είπα να του πω μια καλημέρα, μια κι ήταν πολύ εντάξει και σωστός στις συναλλαγές μας. Μου έδινε το τριάντα τοις εκατό από τα νοσήλια, και μαύρα μάλιστα κάτω από το τραπέζι. Είχε μόλις γυρίσει από ένα ταξίδι στο Ρίο ντε Τζανέιρο με μια φαρμακευτική που τους πλήρωνε ως και τους οίκους ανοχής, κι ήταν μαυρισμένος και ανανεωμένος. «Εκεί με ένα χιλιάρικο είσαι βασιλιάς: τρως αστακό κάθε μέρα και κατουράς όποια θέλεις». Ήταν γνωστή η αγάπη του για τη χρυσή βροχή κι εξάλλου ο ίδιος δεν το έκρυβε. Ξέραμε πια τις προτιμήσεις του καθενός ανάμεσά μας στο κρεβάτι, και το μόνο ταμπού που παρέμεινε στην ψυχιατρική κοινότητα ήταν οι τραπεζικοί μας λογαριασμοί.
Ο Δαμιανός είχε γίνει διευθυντής μιας από τις 42 Ψυχιατρικές Κλινικές στο Λεκανοπέδιο, πριν ακόμη σαρανταρίσει, χάρη στις μετοχές του μεγαλοδικηγόρου πατριού του. Είχε και την Πόρσε των φτωχών, μια μαύρη Καρέρα ήδη από ειδικευόμενος, και μόνο τη σύνταξη δεν σκεφτόταν. Το θεώρησα άλλον ένα τρόπο να με πικάρει, αφού γνώριζε την αγωνία μου και την δεδηλωμένη επιθυμία μου να πάρω τη σύνταξη και ν’ αποσυρθώ, να κατέβω απ’ τα πολύχρωμα αλογάκια του λούνα παρκ της Ψυχιατρικής και να αφοσιωθώ απερίσπαστος στη μεγάλη μου αγάπη: τη ζωγραφική. Τον τελευταίο καιρό είχα γίνει βαρετός να διαδίδω στους συναδέλφους πως δεν έβλεπα την ώρα να τα παρατήσω όλα και τους τρελούς και τους συγγενείς αυτών, τους Εισαγγελείς και τους Φαρισαίους του κλάδου μας, και να ασχοληθώ μόνο με τα πινέλα και τα τελάρα μου, όπου θα διατράνωνα το μεγαλείο της νεκρής κι ακίνητης φύσης. Πολύ θόρυβο, πολύ κίνηση έφαγα στην καριέρα μου, αδρεναλίνη στο κόκκινο και δράση κι υπερένταση κι εξάντληση αποθεμάτων πάντα στην πρώτη γραμμή και θαύμαζα τα γεμάτα ξερά λουλούδια των μεγάλων ζωγράφων, τους νεκρούς λαγούς και τα ακίνητα κρόσια από τα βαριά βελούδινα τραπεζομάντηλα. Αυτό το «pause» της νεκρής φύσης που τόσο πολύ ήθελα να πατήσω στην καριέρα μου.
Η Καρέρα του Διαμανού έκοβε βόλτες στο πάρκιν του παραλιακού μπουζουκομάγαζου και κανένας δεν έτρεχε να τον συνδράμει. Ο Κοσμάς, παλιός νεοσμυρνιώτης, απ’ τα ιδρυτικά πρωτοπαλίκαρα της παραλιακής νύχτας, μου τα διηγιόταν και πνίγονταν στα γέλια. Τον είχα στείλει εγώ στην Κλινική του Δαμιανού, ήταν δικός μου παλιός πελάτης απ’ τα χρόνια της νεότητός μου, όταν δηλαδή έμπαινα στα μαγαζιά που πουλούσε προστασία και ανοίγανε σαμπάνιες για πάρτι μου και μούστελνε τα καλύτερα κορίτσια στο τραπέζι μου, και με έβαζε στο κρεβάτι μου μόνον αφού με σκέπαζε καλά κι ήταν σίγουρος πως δεν είχα πάθει τίποτα από τις καταχρήσεις. Είχε να λέει στα αλάνια για το βουνίσιο ντι-εν-έι μου, την Ολύμπια κράση μου και τα τοιαύτα.
Ο νεαρός κλινικάρχης δεν είχε καταφέρει να με αντικαταστήσει στην καρδιά του Κοσμά. Υπέπεσε μάλιστα στο αμάρτημα να του ζητήσει βοήθεια για μια γκόμενα που του έκανε νερά κι όταν ο Κοσμάς του τηλεφώνησε να του πει πως την κρατούσε στο μαγαζί, ο Δαμιανός πήρε την Πόρσε του κι έτρεξε τις δύο το βράδυ να την διεκδικήσει και πάλι. Ο Κοσμάς τον έβλεπε να ψάχνει για μέρος να παρκάρει και δεν κουνούσε το δακτυλάκι του. Έριξε το σύνθημα στους παρκαδόρους να μην τον βοηθήσουν και μόνο μετά από κάνα μισάωρο κι αφού είχε κάνει ρόμπα τον Κλινικάρχη σε όλα τα καλόπαιδα, μόνον τότε αποφάσισε να τον μπάσει στην κεντρική πίστα. Το κορίτσι τον έβαλε να πληρώσει όλο τον προηγούμενο ψεύτικο λογαριασμό και μόλις ο Δαμιανός άνοιξε άλλη μια σαμπάνια για χάρη της, κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα απ’ όπου δεν ξαναβγήκε για τα επόμενα τριάντα χρόνια.
Δεν έμαθα τελικά για τη σύνταξη του Δαμιανού. Τη δικιά μου την περιμένω ακόμα κι ας έκανα αίτηση συνταξιοδοτήσεως από το Μάρτιο.
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
