Φανταστική απεικόνιση της Λάρισας κατά το 1669, όταν ο Σουλτάνος Μωάμεθ Δ΄ είχε μεταθέσει προσωρινά την πρωτεύουσα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην πόλη μας. Επιχρωματισμένο χαρακτικό του άγγλου περιηγητή Edward Brown.
Το 1645 είχε αρχίσει στην Κρήτη ο Ενετοτουρκικός πόλεμος δηλ. η πολεμική αναμέτρηση μεταξύ της δημοκρατίας της Βενετίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία διεξήχθη κυρίως έξω από τα τείχη του Χάνδακα (Ηράκλειο), αλλά και σε ολόκληρο το νησί και τις θάλασσες γύρω από την Κρήτη και το Αιγαίο. Το 1668 Ο Μωάμεθ ο Δ΄, με το πρόσχημα να βρίσκεται πιο κοντά στο πεδίο των πολεμικών γεγονότων και να συντονίζει γρηγορότερα τις επιχειρήσεις, μετακόμισε στη Λάρισα οικογενειακώς. Τον συνόδευσαν η πολυπληθής αυλή του, ανώτεροι κρατικοί αξιωματούχοι, στρατιωτικοί και ολόκληρο σχεδόν το διπλωματικό σώμα. Όμως οι περισσότεροι απέδωσαν την μετακίνηση αυτή στη Θεσσαλία στο γεγονός ότι ήθελε να ικανοποιήσει την σφοδρή κυνηγετική του επιθυμία στα θεσσαλικά πεδία, τα οποία ήταν πλούσια σε θηράματα. Ας μην ξεχνάμε ότι είχε και την επωνυμία Αβτζής, δηλ. Κυνηγός.
Θα παρακολουθήσουμε το γραπτό κείμενο του Robert de Dreux, καπουτσίνου μοναχού και πνευματικού του γάλλου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι μαζί με την συνοδεία τους ταξίδευαν επί 15 ημέρες για να φθάσουν από την Πόλη στη Λάρισα. Είχαν τακτοποιηθεί με τα πράγματά τους σε δώδεκα άμαξες τις οποίες διέθεσε ο Σουλτάνος. Όταν έφθασαν στον Μπαμπά (τον σημερινό οικισμό Τέμπη), παρατήρησαν οργασμό προπαρασκευών για ένα κυνήγι του Σουλτάνου. Περίπου διακόσιοι άνδρες οδηγούσαν από δύο λαγωνικά σκυλιά εξαιρετικής ράτσας ο καθένας. Ακολουθούσαν χιλιάδες χωρικοί[1], συντεταγμένοι κατά τετράδες, οι οποίοι προχωρούσαν υπό τους ήχους των τυμπάνων, κρατούσαν στα χέρια τους ρόπαλα και μερικοί απ’ αυτούς είχαν περασμένο στη ζώνη τους και ένα μικρό τσεκούρι.
Όταν οι στρατολογημένοι χωρικοί έφθαναν στην περιοχή που θα κυνηγούσε ο Σουλτάνος, σχημάτιζαν έναν τεράστιο κύκλο, μέσα στον οποίο υπήρχαν δάση, άγρια βλάστηση και φυσικά πολλά θηράματα και άγρια ζώα. Στο μέσον αυτού του χώρου, σε ανοικτό χώρο, έστηναν μια τεράστια εξέδρα, προστατευμένη κυκλικά με μεγάλους και ισχυρούς πασσάλους για να εμποδίζουν τα άγρια θηρία να πλησιάζουν τους κυνηγούς που ήταν διασπαρμένοι επάνω της. Με τον ήχο των τυμπάνων και την φασαρία που προκαλούσαν η μετακίνηση των χωρικών και τα άγρια γαυγίσματα των σκυλιών, και καθώς ο κυκλικός κλοιός τους προοδευτικά στένευε, ανάγκαζε τα ζώα να βγαίνουν από τα δάση που ήταν κρυμμένα και να οδηγούνται προς την πεδιάδα όπου βρισκόταν η εξέδρα με τον Σουλτάνο και την ακολουθία του. Μ’ αυτή την τακτική τα θηράματα περνούσαν μπροστά τους τρομαγμένα, προς την αντίθετη πλευρά. Αλλά και εκεί όμως δεν μπορούσαν να διαφύγουν, γιατί έρχονταν αντιμέτωπα με τον κλοιό των χωρικών. Έτσι οι κυνηγοί, χωρίς να κινούνται, είχαν την ευχαρίστηση να βλέπουν να περνούν από μπροστά τους συνεχώς κάθε είδους ζώα, να σκοτώνουν όσα απ’ αυτά προτιμούσαν, να παρακολουθούν τα λαγωνικά σκυλιά να κυνηγούν τα θηράματα και να απολαμβάνουν το θέαμα ενός αδιάκοπου σκληρού αγώνα.
Πολλά ζώα για να ξεφύγουν και να σωθούν, έπεφταν με μανία πάνω στον κλοιό των χωρικών, πολλοί από τους οποίους σκοτώνονταν ή τραυματίζονταν. Αναφέρεται ότι σε μια τέτοια κυνηγετική εξόρμηση κατασπαράχθηκαν από τα θηρία 400-500 χωρικοί. Το γεγονός αυτό στενοχώρησε και συγκίνησε τον Μεγάλο Βεζύρη[2], ο οποίος για να ευαισθητοποιήσει τον Μωάμεθ Δ΄, είχε σκορπίσει τα πτώματα των νεκρών χωρικών κατά μήκος του δρόμου που θα περνούσε καθώς επέστρεφε στη Λάρισα από το κυνήγι. Πίστευε ότι με τον τρόπο αυτό ο Σουλτάνος θα αντιλαμβανόταν πόσες ανθρώπινες ζωές στοίχιζαν οι εξορμήσεις του αυτές. Προς στιγμήν έδειξε μεγάλη έκπληξη με το θέαμα που αντίκρισε και δεν πίστευε στα μάτια του. Ο Μεγάλος Βεζύρης πίστεψε για λίγο ότι πέτυχε τον σκοπό του. Αναθάρρησε και του ανέφερε ότι στον τόπο του κυνηγιού υπήρχαν δυστυχώς και άλλοι νεκροί. Και ο Σουλτάνος απάντησε αδιάφορα ότι κάποτε θα πέθαιναν και δεν έχει σημασία αν συνέβαινε εδώ ή κάπου αλλού[3]. Ένα περιστατικό που αποδεικνύει πόση αξία έδιναν για την ζωή του υπόδουλου χριστιανικού πληθυσμού οι Οθωμανοί κατακτητές.
Πόσο ακριβώς χρονικό διάστημα διέμεινε στη Λάρισα ο Σουλτάνος δεν μας είναι γνωστό. Ο Δημήτριος Χατζηγιάννης, ο Robert de Dreux και μερικοί άλλοι τοποθετούν την παρουσία του εδώ κατά τα έτη 1665-1669, οι περισσότεροι όμως ερευνητές και περιηγητές θεωρούν ότι η παραμονή του στη Λάρισα ήταν διετής (1668-1669).
———————————–
[1]. Ο Robert de Dreux που καταγράφει το ταξίδι αυτό αναφέρει ότι ένα σουλτανικό κυνήγι μπορούσε να απασχολήσει μέχρι και 20.000 χωρικούς και κάθε χωριό του θεσσαλικού κάμπου, ανάλογα με τον πληθυσμό του, προσέφερε και τους ανθρώπους που χρειαζόταν. Βλέπε σχετικά: Voyage en Turquie et en Grece du R. P. Robert de Dreux, aumônier de l’ambassadeur de France (1665-1669). Paris (1925).
[2]. Ο Μεγάλος Βεζίρης ήταν ανώτατος αξιωματούχος της σουλτανικής αυλής. Ήταν επικεφαλής των κρατικών υπηρεσιών, διοικητής του στρατού, επικεφαλής του αυτοκρατορικού συμβουλίου και της δικαιοσύνης, κρατούσε την σουλτανική σφραγίδα και στην ουσία θεωρείτο ο μόνος πληρεξούσιος αντιπρόσωπος του Σουλτάνου.
[3]. Βλέπε: Χατζηγιάννης Δημήτριος. Από την ιστορίαν της Λαρίσης, έκδοσις του τμήματος διαλέξεων της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών εν Αθήναις, Αθήναι (1954), σελ. 21-24. Του ιδίου: Η Λάρισα δια των αιώνων, διάλεξις δοθείσα πρωτοβουλία του Μ.Ε.Σ. Λαρίσης «Αριστεύς», εν Λαρίση την 15ην Οκτωβρίου 1970 εν τη αιθούση του Δημοτικού Ωδείου, Λάρισα (1971) σελ. 21.
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
